Καλή μου Fugue, θα μάθεις με τον καιρό, θα μάθεις...
Μια ιστοριούλα, λοιπόν για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι: (έτσι δε λένε; )
4 Ιουλίου 2004: Ταξιδεύουμε οικογενειακώς (μπαμπάς-μαμά-3 πιτσιρικάδες), με το καράβι από Αθήνα για Πάρο. Φτάνουμε το μεσημέρι στο νησί, πάμε στο ξενοδοχείο, τακτοποιούμαστε, όλα καλά, έρχεται το βράδυ και ο τελικός.
Ο μπαμπάς μας, μας αφήνει στο δωμάτιο και πάει στην τραπεζαρία να δει τον τελικό.
Θα είσαι εντάξει με τα παιδιά; Ναι, εντάξει, κανένα πρόβλημα.
Τι το ΄θελα και το 'πα;
Μένω λοιπόν εγώ στο δωμάτιο με τους 3, να πλυθούν, να ξαπλώσουν και εκεί που είναι όλα μια χαρά, κάτι του έρχεται του μικρού και κάνει εμετό στην πόρτα του μπάνιου (έτρεξε ο ταλαίπωρος, αλλά δεν πρόλαβε).
Εκεί να σας δω.
Σημείωση: Δεν μπορώ τον εμετό καθόλου. Μόλις τον μυρίσω, κάνω και εγώ...
Τι να πρωτοκάνω; Το παιδί να συνεφέρω; Να το κάνω μπάνιο; Να μαζέψω τα ρούχα του που μύριζαν; Να καθαρίσω το δωμάτιο; Με τι; Ούτε σκούπα είχα, ούτε σφουγγαρίστρα, μόνο χαρτί κουζίνας και χαρτομάντηλα.
Πανικός... Με βαθιές ανάσες και με την πόρτα του δωματίου ανοιχτή, να μπαινοβγαίνω εγώ σαν τους δύτες ένα πράγμα και να προσπαθώ να συμμαζέψω, αφού νωρίτερα είχα κάνει μπάνιο το παιδί.
Μόλις τελείωσε ο αγώνας, ήρθε και ο μπαμπάς μας, σαν την βρεμμένη γάτα...
Τι είχε γίνει; Από την χαρά του, είχε πέσει στην πισίνα μαζί με άλλους χαρούμενους...
Αντε να συμμαζέψεις μετά και αυτόν!!!
Τα σχόλια δικά σας...