"Σιγή..."
Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ.
Είναι το μοιρολόγι της μέσα μου σιωπής,
Είναι το κενό που ντύθηκε στους αιώνες ηχώ,
Το κενό μιας, οποιασδήποτε απάντησης στα "γιατί;"
Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγω.
Είναι η πληγή μου γυμνή, ψάχνει να κρυφτεί,
Ένα στιλπνό προσωπείο μου δίνει πάντα να φορώ,
Αφού να με σκοτώσει δεν είναι αρκετή.
Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ.
Είναι η ψυχή που αφήνεται σ'απατηλή φυγή,
Μια Νεράιδα μικρή που δεν ανήκει εδώ
Ψηλαφεί σε στίχους, του χρόνου τη ρωγμή.
Είναι που στις παρυφές της μιζέριας λιποψυχώ,
Γιατί η σιγή θέλει τόλμη κι αρετή
Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ.
Είναι το παιδί που ψαχνεί λιγάκι προσοχή.
