1. Φερέλπιδες τραγουδίστριες της πίστας να πασχίζουν για ερμηνείες γεμάτες δραματικότητα και "πάθος". Αφού ο στόχος είναι από το κεφάλι και κάτω, τί το θέλει η έρμη το μικρόφωνο?

2. "Εντεχνους" να ποπίζουν (βλ. τελευταίο δίσκο της Πρωτοψάλτη) και "ποπ" να εντεχνίζουν (βλέπε ...άσε, είναι πολλοί), χάνοντας τον μπούσουλα, τα bpm και κάθε έννοια καλής θέλησης προς τον ακροατή.
3. Τραγούδια που "κλαψουρίζουν" από αισθηματολογικό παροξυσμό, σύρσιμο στο πάτωμα λόγω "ερωτικού πόνου", και φαγούρα στο μέρος της καρδιάς, από Χατζηγιάννη εώς "Οχι, όχι, μη με παρατάς / όχι, όχι, κι ας μη μ' αγαπάς" (έστω και αν τους στίχους υπογράφει η Ε.Παπαγιαννοπούλου...). Χίλιες φορές τα "βαριά σκυλάδικα".
4. Μουσική ασανσέρ, σουπερμάρκετ και αεροπλάνου λίγο-πριν-την-απογείωση (μικρότερος τα ονόμαζα "μουσική Σπανουδάκη", νομίζοντας πως όλα τα συνθέτει εκείνος, από εκείνη τη διαφήμιση με το γιαούρτι

), που ορισμένοι την πλασάρουν ως "easy listening". Αμ δε...