Σαν θα κοιταξω αυτο το αστερι στην ανατολη
μεσα στη νυχτα πανω απ'το ερημο λιμανι
θα βγει απ'τη ψυχη μου μια κραυγη
και θα γκρεμησω αυτο το λαιμαργο φεγγαρι
σ'αυτη τη πολη που θα λιωνει απ'τη σιωπη
και σαν τοιχοι τα παραθυρα θα κλεισουν
τωρα οι ανθρωποι θα μεινουν μοναχοι
και οι καιροι αστερια που θα σβησουν
δεν σταζει ονειρα αυτη η εποχη
μονο αερα μολυσμενο αναπνεω
οταν θα πεσει μανιασμενη η βροχη
θα βγω στον δρομο και για σενανε θα κλαιω
ποσα μπορει να χασει μια ψυχη
ποσο μπορεις κι εσυ να μ'αγαπησεις
αυτος ο ανθρωπος που χανει στη ζωη
βλεπει ενα φως που για σενα εχει σβησει.....k.....
