Ένα κορίτσι λάτρεψα
Σαν όνειρο φευγάτο
Πηγάδι δίχως πάτο
Μια τέτοια αγκαλιά
Έζησα μες το όνειρο
Με λόγια που χαϊδεύαν
Πόθοι που δεν στερεύαν
Η κάθε της ματιά
Η μοίρα ωστόσο ζήλεψε
Αυτήν την ευτυχία.
Την έλεγαν Ζαμπία
Αυτό δεν το ξεχνώ…
…Τα μάτια που αγάπησα
Κενά να με κοιτάνε
Κι αδίκως να ζητάνε
Τον φταίχτη να τους πω
Δεν ήταν άλλος απ’ εμέ
Ο φταίχτης που ζητούσαν
Αυτός που καρτερούσαν
Να απολογηθεί
Για το κακό που έκανα
Που άφησα να φύγει
Η ένταση που σμίγει
Αυτούς πού’χουν «χαθεί»
Το θάρρος που δεν έβρισκα,
Τα «πρέπει» να διαγράψω,
Τα «μη» να προσπεράσω,
Τις στέρφες ενοχές
Που το κεφάλι έσκυψα
Σε νόμους και σε τύπους
Και της καρδιάς τους χτύπους
Πρόδωσα σαν λακές
…Και όλα γίναν ξαφνικά
Σαν όπως το μπουρίνι
Που στην καρδιά αφήνει
Πόνο και χαλασμό…
Και τώρα μόνος έμεινα
Να βλαστημώ την τύχη
Για όσα έχουν «τύχει»
Και μένα να…….. δικιολογώ!
