"Του έρωτα τα σίδερα φωτιά δε τα λυγίζει μονάχα το πικρό φιλί που δυο καρδιές ραγίζει...
Όλος ο κόσμος να'ναι δω και μια ψυχή να λείπει, μαύρος μου μοιάζει ο ουρανός και σκοτεινό το σπίτι...
Στου Χάρου τις λαβωματιές βότανα δε χωρούνε, ούτε γιατροί γιατρεύουνε, ούτε άγιοι βοηθούνε..."
Και καθώς άκουγα αυτό το αιθέριο άσμα ήρθε και τούτο το παράξενο δημιούργημα σου να με αποτελειώσει....
Μου άρεσε πολύ...ααααχ, μακάρι ό,τι ζητούσε ο έρωτας να'ταν απλή συντροφιά....μακάρι να'ταν η ψευδαίσθηση μια ζωγραφιά...να τις δινω τα χρώματα τα δικά του...να'ταν η ψευδαίσθηση κρασί να πίνουμε να μεθάμε να ξεχνάμε ή να ξεχαστούμε...
Να'σαι καλά...
