Έξω η μπόρα στο παράθυρο μοχθούσε
όλο το ασήμι να χωρέσει της βροχής
Εντός η αγάπη σ’ ένα δάκρυ το φορούσε
με μια βουτιά στις αλυκές κάποιας ψυχής
Του έρωτα σου την αυλή την αχριστεύω.... πάλι απ'τις αλυκές μου ξόδεψα όλο το αλάτι... για να τον ευχαριστήσω...
κι εκείνος βρήκε να μου πει πως πάλι λύσσα έκανα το φαγητό...
ίσως κάποτε μάθω να ''μαγειρεύω''....
Στέργιο μελτέμια του Αυγούστου βλέπω να'ρχονται...Βόηθα να'χουμε καλή θάλασσα!
