...το λοιπό... για κόφτε την πλάκα γιατί εμένα -στ` αλήθεια- μου αρέσει. !
Ο Αντώνης έπεσε απ` την Ακρόπολη... και βρήκε πορτοφόλι !
(που λέμε και στο τάβλι).
Κι εξηγούμαι... Το ποίημα πραγματευεται τη Ζωή και τη Ματαιότητα της Ύπαρξης.
Το θέμα της ζωής
Τι μ’ αναγκάζει να δεχτώ
Τις άπειρες χαμένες ώρες
Τις άπειρες τρελλές ιδέες
Τη φρίκη
Το θάλαμο που βγάζει στο μηδεν = θα μπορούσε να εννοεί ο Ποιητής το πως άσκοπα ξοδεύουμε τον Χρόνο της Ζωής μας σε ανόητες πρακτικές, καταστάσεις και Ιδέες, μέσα απ` το φόβο για τον θάλαμο που βγάζει στο μηδέν... τον Θάνατο.... ματαιότης ματαιοτήτων κ.τ.λ κ.τ.λ
Το σώμα που δε λέει να υπακούσει
Να σταθεί
Στο ύψος του
Στο ύψος των περιστάσεων
Να γίνει μια φορά
Ναι μια
Μόνο μια φορά
Το δόρυ που θα σκίσει τη σάρκα του άρχοντα
Και της γυναίκας του
= εδώ ο Ποιητής μιλάει για την αδυναμία του "πήλινου σώματος" (όπως λέει κι ο Νότης) να υπακούσει στις ανώτερες προσταγές του πνεύματος ή της ψυχής, υποταγμένο στα ένστικτα και τις "ανάγκες του". Και δεν γίνεται όργανο του ανώτερου πνεύματος και της ψυχής -που κάνουν συχνά "βουβές επαναστάσεις" έτσι ώστε να καταστείλλει τελικά τον "Άρχοντα" μαζί με την "Γυναίκα του". (ο Άρχοντας μαζί με τη γυναίκα κάτι "κακό" συμβολίζουν... καθείς το παίρνει όπως θέλει. (αααα και Δημοσθένη... αφου τελικά δεν γίνεται δόρυ... -αν και θα το ` θελε... γι αυτό είναι ακόμα ζωντανός ο Άρχοντας.... κι η Γυναίκα του μαζί... -αυτό είναι το χειρότερο της υπόθεσης
)
Οι υπόλοιποι δε μίλαγαν άλλο
Δε μίλαγαν
Περίμεναν
Και περίμεναν
Τα κρύα χρήματα δεν ήταν ικανά να τους ζεστάνουν
Τα κρύα γέλια ήταν λίγα
Και πικρά
Κι έτσι περίμεναν
Δεν ήρθε όμως κανείς
Ποτέ δεν έρχεται
Ο γκοντό ήταν άλλη μια χαμένη παρτίδα
Το είχαν διαβάσει βέβαια
Αλλά δεν κατάλαβαν
Κι έτσι περίμεναν
Κι ο Πόε το κοράκι το χε στείλει αλλού
«πειρασμός το είχε στείλει» και
«το ξέβρασε η μπόρα» στη
«ξένη γη τη στοιχειωμένη»
κι έτσι περίμεναν
κοιμήσου τώρα
ο άρχοντας είναι ακόμα ζωντανός= και τελειώνοντας την ανάλυση... μιλάμε για τη γενική αδιαφορία του κόσμου, για την πλήρη αλλοτρίωση, για την απώλεια στόχων στη Ζωή, Ιδανικών πιά... μιας κι ειναι όλα αποτελέσματα πειρασμών σε μια γή που την αισθανόμαστε ξένη και στοιχειωμένη.... βράσε ρύζια δηλ.. (για τον Πόε και το κοράκι του δεν ξέρω να πω... για δεν τον έχω διαβάσει, αλλά συγκινούμαι πάντα όταν τον αναφέρουν οι Ποιητές, χωρίς να ξέρω τον λόγο. Το "Περιμένοντας τον Γκοντό" είχα πάει μια φορά και το είδα... αλλά κοιμήθηκα στη διάρκεια... γι` αυτό και δεν ξέρω να επεξηγήσω... αλλά ασφαλώς ο Ποιητής θα είχε λόγο.)
Αυτά... άιντε... όλα εγώ πια θα σας τα λέω? δουλεύτε το και σεις λίγο.
