Πολλά ειπώθηκαν, που δεν είχαν κι απαραίτητα σχέση με την κουβέντα ή δεν ανταποκρίνονται σε όσα ο ίδιος ανέφερα:
Δεν ενέταξα ποτέ την περίπτωση των Διάφανων Κρίνων στα κακομοιριασμένα συγκροτήματα που προανέφερα. Περισσότερο μάλιστα επηρεάστηκαν από το darkwave και τα άλα South Of No North, Cure, The Sound, Joy Division κοκ σχήματα, παρά από τις Τρύπες...πόσο μάλλον από τα Υπόγεια Ρεύματα, που ουδεμία αισθητική συγγένεια έχουν.
Η Wipe Out δε λειτούργησε στη βάση της αρπαχτής, όπως έπραξε η Virgin. Παρά τις όποιες ατασθαλίες της ανά διαστήματα, τροφοδότησε το ιδίωμα σε καιρούς χαλεπούς κι από το roster της έχουν περάσει συγκροτήματα σταθμοί. Είναι ύβρις λοιπόν να συγχέουμε τον όψιμο καιροσκοπισμό της μίας, με την alternative περιθωριακή ιδιοσυγκρασία της άλλης.
Για το punk ιδίωμα...ο μόνος λόγος που το χρησιμοποίησα ήταν επειδή προαναφέρθηκε και μάλιστα αποκλειστικά ως παράδειγμα κι όχι για να κάνω ιστορική αναδρομή. Στη θέση του θα μπορούσα να είχα μιλήσει για το ethereal gothic, τα ηπειρώτικα ή την alternative country, χωρίς να αλλοιώνεται το τελικό συμπέρασμα. Η θέση μου ήταν και είναι πως αν δεν έχεις δημιουργικά κάτι να πεις, καλύτερα να το βουλώσεις...πρόκειται περί προτροπής/προτίμησης κι όχι απαγόρευσης, για να εξηγούμαι.
Τα Μωρά Στη Φωτιά έφτιαξαν ένα δίσκο ορόσημο για την post punk εποχή, τους βγάζω το καπέλο, αλλά τα όσα αναφέρεις και μου είναι γνωστά απλώς επικυρώνουν την άποψή μου. Η πλειονότητα εκείνων που πηγαίνουν στις συναυλίες τους, αποζητά τα κομμάτια αυτού του δίσκου κι όχι τα λοιπά -απλώς συμπαθητικά και μάλιστα υπό ένα νοσταλγικό πρίσμα κρινόμενα- που ακολούθησαν. Δεν είδα πουθενά να τους απαξιώνω πάντως, για να μου το προσάπτεις έστω κι έμμεσα.
Η καινοτομία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπώς, οφείλει όμως να είναι και ζητούμενο, τουλάχιστον από έναν απαιτητικό ακροατή, που έχει βαρεθεί να τρώει μακαρονάδα 5 φορές τη μέρα επί ένα χρόνο. Επειδή όμως μιλάμε σε σχετική βάση, καινοτόμος μπορεί να είναι ακόμα κι ο Ρουβάς, για εκείνον που δεν έχει ξανακούσει νότα στη ζωή του. Προσωπικά δεν έχω την απαίτηση της παρθενογένεσης...θα ήταν τουλάχιστον ουτοπική. Ούτε φυσικά κυνηγάω με το μικροσκόπιο τα συγκροτήματα για να εντοπίσω ψήγματα νεωτερισμού. Η μανιέρα όμως στην πλέον στείρα της μορφή που συνιστά ο άκριτος μιμητισμός με απωθεί συνολικά. Οι αντοχές μου, γιατί μόνο σε προσωπική βάση μπορώ να μιλάω, είναι δεδομένες πλέον κι άτεγκτες...αν ακούσω άλλον έναν κλώνο των Πυξ Λαξ ή μια καρικατούρα του Αγγελάκα, θα ξεβράσω τον εσωτερικό μου κόσμο στην τουαλέτα μου. Και πάλι πάντως μπορείς να ακούς ό,τι επιθυμείς...πόσοι άλλωστε ακούνε μονάχα όσα, κατά τους ίδιους πάντα, αξίζουν; (όπως και βλέπουν, όταν μιλάμε για το τηλεοπτικό πεδίο)
Η βαρύτητα στο κομμάτι έναντι του δίσκου είναι σχεδόν επιβεβλημένη, όταν μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις. Να κρατήσεις ολόκληρο το δίσκο των Ψόφιων Κοριών φερ' ειπείν; Γιατί; Για φρίσμπι; Αρκείσαι λοιπόν σε 1-2 ανεκτά άσματα και προχωράς παρακάτω, μπας και βγάλεις από καμιά 15αρια συγκροτήματα ένα compilation των 70 λεπτών.
Ένα καλό τραγούδι δεν μπορείς να το διαχωρίσεις από την αύρα του ερμηνευτή του. Θεωρώ πως πρέπει να έχει και κάποια υποβόσκουσα δυναμική, αλλά χρειάζεται και να την αναδείξει κάποιος, ουσιαστικά μεταμορφώνοντάς το. Η ιδιοφυία του Wayne Coyne (Flaming Lips) πήρε το "Can't Get You Out of My Head" της Kylie και το μετουσίωσε από ένα μέτριο χορευτικό κομματάκι για το Priviledge, σε μια σπαραχτικά λυρική και θρηνώδη δημιουργία που δε θύμιζε σε τίποτα τον πρότερο βίο της. Αυτό δε σημαίνει πως είχαμε να κάνουμε με κανένα αριστούργημα ευθύς εξαρχής. Του άλλαξε τα φώτα...και φυσικά δε με εξώθησε να λατρέψω την αρχική ερμηνεία. Με τη δεύτερη συνεχίζω να τη βγάζω.
Όσο για το ποιος είμαι εγώ κι εσύ...προφανώς εκείνοι που αποφασίζουν για τις τύχες σε επίπεδο πωλήσεων, αλλά και διαχρονικής διατήρησης, εκείνων που εκτίθονται δημόσια κι απολαμβάνουν, εκών άκων, την κριτική μας. Το καλό (με ή χωρίς εισαγωγικά) είναι υποκειμενική έννοια και δεν το παραγνώρισα ποτέ. Τις προθέσεις πάλι, εκείνες τις καλές κι αγαθές που συνήθως επικαλούνται, έχω αρχίσει να τις θεωρώ -σε ένα βαθμό- άλλοθι των ατάλαντων και των μετρίων. Καλώς ή κακώς στο cd δε θα ακούσω τις προθέσεις του δημιουργού, αλλά το αποτέλεσμά των ικανοτήτων, του ταλέντου και του μόχθου του. Κι εγώ βλέπεις είχα όλη την καλή διάθεση να παραδώσω ένα έργο αντάξιο του Μότσαρτ, αλλά όταν μου προέκυψε το Τσιγκολελέτα σε gangsta rap εκδοχή, αποφάσισα να μην υποβάλλω κανέναν σε μια τέτοια εφιαλτική δοκιμασία. Δεν έχω πάντως κανένα πρόβλημα με τη διάσωση ενός κομματιού ενός παρακμιακού σκυλά, από τη στιγμή που αξίζει τον κόπο.
