Κοντά στους φάρους που τρελαίνονται οι πυξίδες
Και μαγνητίζει ο άνεμος, το βλέμμα, τις οσμές
Μοιάζουν οι νύχτες με τρελές πυγολαμπίδες
Που κάνουν κύκλους, γύρω απ΄ άστεγους ποιητές
Λοξοκοιτάν, βουβά καράβια, σαν περνάνε
Και συνεχίζουν ρότα, χαραγμένη απο παλιά
Ένα τους κρώξιμο οι γλάροι τους κερνάνε
Σταγόνες θάλασσα, τους βρέχουν τα μαλλιά
Κοντά στους φάρους θα με βρείς ν΄ αργοπεθαίνω
Κορμί να καίω, να βγάζω φως και μια κραυγή
λυσσομανάει το κύμα σαν σε περιμένω
φωτιά που καίει και σβύνει μόνο την αυγή
χίλια σκαριά, με προσπεράσαν δίχως στάση
ίσως με νόμισαν για βράχο μες στα βράχια
πέτρες οι λέξεις μου, στην πέτρινη μου πλάση
που όνειρο είχαν στα μαλλιά σου να ΄ναι στάχυα
κι αφού καράβια δε σε φέρνουνε στο φως μου
θα κυνηγάω τις τρελλές πυγολαμπίδες
πάνω απ΄τους γλάρους σαν σκεπή ο ουρανός μου
κι εγώ να φέγγω μες στις μαύρες καταιγίδες
