"Καλοκαιρινή Βροχούλα"
Σύννεφα, μαύρα μου πουλιά
Που παίξατε κρυφτό με τη σελήνη
Φέρατέ μου στάλες στα μαλλιά
Μεσ'της νύχτας την απάνεμη γαλήνη.
Κι οι σκέψεις μου είδωλα λειψά,
Στου ουρανού τον καθρέφτη εξαϋλωθήκαν
Γίνηκαν φιλιά, μυρωμένα υγρά
Και στα στεγνά μου χείλη γλιστρήσαν.
Βροχούλα μου δροσιά κι ανατριχίλα
Στου καλοκαιριού την ακινησία
Και πάνω στ'ασάλευτα φύλλα
Σε ποια με πας διάφανη πολιτεία;
Βροχούλα μου, της Παναγιάς το δάκρυ
Που θρηνείς απά στα κεραμίδια,
Μούλιασαν οι πόθοι μου στης γης τα βάθη
Κι ανάβλισαν σαν Ολύμπιων Θεών στολίδια.
Κι έτσι όπως αναστήθηκαν απ'το βρεγμένο χώμα
Του κόσμου όλου τ'αρώματα που 'σαν θαμμένα,
Γελώντας πονηρά της αγάπης τα τελώνια
Απ'του Άδη τα λημέρια ανάστησαν κι εμένα.
26/08/06
