Σ΄ απόσταση ασφαλείας, κρύβεις τις επάλξεις
χορεύεις, με τον άλλο εαυτό σου
τίποτα καινούριο, τίποτα ν΄ αλλάξεις
τίποτα δικό μου, τίποτα δικό σου
εικόνες μαυρισμένες, με κεριά
που ανάβεις, κάθε νύχτα και σε καίνε
κοιμίζεις τα όνειρά σου, σε χάλκινα κελλιά
τα έμαθες, νανούρισμα να λένε
έπλασες έναν κόσμο απο χρυσάφι
σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
κάπνισα τον κόσμο μου μισό
και σε ποτάμι απο χρυσό
μια νύχτα, πέταξα τη γόπα
διαδρομές, σε σκόρπιες αναμνήσεις
ο αέρας τις φέρνει, ο αέρας τις παίρνει
σαν στα κομμάτια μου, τολμήσεις να μιλήσεις
δες πως μια λέξη τα ενώνει, τ΄ ανασταίνει
ζωές απο σκοτάδι κι απο αίμα
ζωές απο βελούδο, φιλντισένιες
ζωές που ζούμε μα δεν βλέπουμε το ψέμα
αλήθεια, μοιάζουν σαν παραμυθένιες
έπλασες έναν κόσμο απο γυαλί
σαν λιώσει να θυμάσαι πως σου το ΄πα
φίλησα τον κόσμο που μισώ
και σε ποτάμι γυάλινο
πέταξα μια νύχτα το φιλί