Η Στιγμή

[pinelopi]

Σ' ευχαριστώ συννεφάκι και για τα καλά σου λόγια και για αυτήν την προτροπή...

[μεσίτης ύλης και μη]

Πηνελόπη η μόνη αγάπη που μπορεί να ταιριάζει με;

καμένο ρούχο, στα καταδικασμένα και πάντοτε νωρίς για να παραιτηθείς είναι η προσωπική μας ποίηση και φυσικά στην παραμυθένια απροσδιοριστία του κάπου - κάποτε, ο κάποιος είναι ό άλλος σου εαυτός, αυτός ο άτιμος που μας σέρνει στα πρόθυρα της λογικής, ο άμουσος, ο αμφισβητίας του έργου μας, που κάνει να δακρύζουμε πάνω στα γραπτά και να καινε τα μάτια από τα νεύρα.

Η μόνη λέξη που θα άλλαζα είναι η "δερβίσικου" με τη λέξη "πανάρχαιου"

Η στιγμή σου είναι ποίημα (ελάχιστα γραπτά δικαιούνται τον τίτλο)

Ότι παράλογο κι αν πω
συγχώρα με ψυχή μου
γιατί ΄ν΄ αλήθεια τ΄ αγαπώ
παιδί στη λογική μου

[pinelopi]

Μεσίτη ύλης και μη (έξυπνο!), δική σου εκδοχή έδωσες και έχει και μιαν αλήθεια παρ' όλο που με άλλες σκέψεις γράφτηκαν τα στιχάκια αυτά.
Αν πιστεύεις πως δικαιούται η Στιγμή μου να λέγεται ποίημα είναι πολύ τιμητικό για μένα και σ' ευχαριστώ πολύ.

[μεσίτης ύλης και μη]

τα διάπυρα κουρέλια στα πόδια, που προήλθαν από το καμένο ρούχο και επέφεραν χορική ομηρία, μόνο σε "διονυσιασμό" παραπέμπει.

Και αν η λέξη δερβίσικου χρησιμοποιείται για να επιτείνει τη ζάλη του στροβιλισμού, δεν νομίζω πως ανάγεται στην καταγωγή της, αλλά στην Ελληνική της προσαρμογή.

Για μένα η σκηνή θυμίζει αμύητο αναστενάρη που τον ρίχνουν στα αναμμένα κάρβουνα και γι αυτό πρότεινα την αλλαγή.

[Νίκος]

Πολύ μου άρεσε pinelopi! Μου έφερε στο νου εικόνες που είχαν να μου πουν πολλά. Thanks!

[parlats]

Αρκετά δεν καταστρέψατε το ποίημα της pinelopi?? Πάρτε τις διαφωνίες σας και λύστε τις με πμ! 

Edit by Witchking Απομακρύνθηκαν σχόλια προσωπικά ή άσχετα με το ποίημα..

[argentina]

Κουρέλια διάπυρα στα πόδια πεταμένα
στην ομηρία ενός δερβίσικου χορού
σου 'λεγα ''αγάπησα τα καταδικασμένα
σ' αυτόν τον κόσμο που ραγίζει από παντού''

Ήχος απόμακρος απ' όστρακο που βρίθει
σαν πέταγμα πουλιού το βάρος μιας στιγμής
σου είπα ''το όνειρο μονάχα μου ανήκει
για να παραιτηθώ θα είναι πάντοτε νωρίς''

Με συγκλονισε Κατερινα μου...
Εμεινα να το κοιταζω για ωρα....  
ποσα συναισθηματα.. ποσες αληθειες κρυβονται σ'αυτες τις δυο σου στροφες!
Καθε μια θα μπορουσε να ειναι απο μονη της ενα ποιημα...
''αγάπησα τα καταδικασμένα
σ' αυτόν τον κόσμο που ραγίζει από παντού'' ταυτιζομαι....
Μπραβο σου!