Ακόμα δε μου έχει δοθεί η δυνατότητα να ακούσω το cd του Κότσιρα (καταχρηστικά το "του"), εκτός του κομματιού "Εγώ δε σε κατηγορώ", το οποίο όπως προανέφερα, μοιάζει τόσο πολύ με το "Ούτε ένα ευχαριστώ" της Βανδή, που αναρωτιέμαι πως ακόμα οι δημιουργοί του τελευταίου δε μήνυσαν τους Μαχαιρίτσα/Σούση.
Σχετικά με τις απόψεις σου φίλε Μπάμπη...σεβαστές, αλλά προσωπικά διαφωνώ εν μέρει. Και για να τα πάρω τα πράγματα με τη σειρά...
Ο Μαχαιρίτσας σαφώς και στην καριέρα του μέχρι σήμερα (ειδικά στη solo) έχει "μεγαλουργήσει" προσπαθώντας να "αντιγράψει", πετυχημένα ή μη, την ιταλική σχολή ποπ μπαλάντας, παραμένοντας δέσμιος πολλές φορές ενός προσωπικού (ή λιγότερο προσωπικού) ύφους που τείνει να γίνει μανιέρα. Εντούτοις ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πειστικά πως άπασα η καριέρα του βασίζεται στη χυδαιότητα, την ευτέλεια, την στείρα μίμηση προτύπων, χωρίς να έχει προσφέρει ούτε ένα αξιόλογο καλλιτεχνικό εκπόνημα. Πολλές φορές δε χρειάζεται να μας αρέσει κάτι για να αποδεχόμαστε την προσφορά του...μικρότερη ή μεγαλύτερη.
Ο Σούσης είναι ένας στιχουργός που ακροβατεί ομολογουμένως επικίνδυνα μεταξύ του ευρηματικά εύστοχου στίχου με πρωτοτυπία στη θεματική του και της επιφανειακότητας που αποπνέουν ενίοτε οι επιλογές του γύρω από μια εικονοπλασία που μοιάζει δήθεν ή εύκολη. Και πάλι πάντως ανήκει στις ιδιαίτερες περιπτώσεις, που δεν μπορείς να μην του αναγνωρίσεις τουλάχιστον την επιθυμία να διαφέρει.
Ο Κότσιρας δεν είναι τυχαίος τραγουδιστής (κι όχι ερμηνευτής), μολονότι δεν ανήκει στις μεγάλες μου συμπάθειες κι έχω πολλά ράμματα για τη γούνα του. Δεν ανήκει στις περιπτώσεις που ως διάττοντες αστέρες περνάνε από το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, ούτε και μπήκε στα πράγματα σαν άβγαλτος νεαρός έτοιμος να πει την πρώτη του νότα, δεδομένου πως είχε ήδη για 9 χρόνια ψηθεί σε ρεμπετάδικα, γεγονός που δικαιολογεί και την επιθυμία του να βγάλει ένα live βασισμένο κυρίως σε κομμάτια αγαπητά του από το κλασσικό λαϊκό ρεπερτόριο...το κατά πόσο βέβαια πρόσφερε εναλλακτικές εκδοχές των τραγουδιών, κατά πόσο εμπλούτισε το ελληνικό ρεπερτόριο κι έδωσε μια άλλη πρωτόγνωρη οπτική στα κομμάτια, αντί να ικανοποιήσει απλώς το προσωπικό του καπρίτσιο, είναι ένα άλλο ζήτημα που ενδεχομένως να χρειάζεται συζήτηση λόγω της υποκειμενικότητάς του. Δεν ήταν όμως ένα ρεπερτόριο παράταιρο από την ιστορία του Κότσιρα.
Αν θες αυτό που μπορώ να επισημάνω ως αρνητικό στο συγκεκριμένο καλλιτέχνη, είναι η τάση του προς το "εύκολο" (προσωπική θέση, με την οποία κάποιοι (βλέπε Stef πχ
) δεν πρόκειται να συμφωνήσουν...ανθρώπινο). Οι επιλογές του μου δίνουν συνεχώς την αίσθηση πως αρέσκεται σε συμβιβασμούς καλλιτεχνικούς και ποιοτικές εκπτώσεις, προκειμένου να διασφαλίσει έναν άλφα αριθμό πωλήσεων και αρραγή την εικόνα του αψεγάδιαστου νεαρού τραγουδιστή και "καλού παιδιού" κυρίως προς τις νεότερες ηλικίες. Μερικές πάλι φορές γίνεται ιδιαίτερα "μελό", κάτι που προσωπικά πάλι απεχθάνομαι όσο τίποτα άλλο. Τέλος σύμφωνα με μαρτυρίες της ίδιας της Ρεμπούτσικα και του Καλαντζόπουλου (κι αν βέβαια τους πιστεύσουμε), ήδη από νωρίς έδωσε κάποια δείγματα αυταρέσκειας και καλλιτεχνικής αλαζονείας.
Δε θεωρώ όμως εκ πρωιμίου αρνητικό ένα δίσκο που συνδυάζει διάφορα μουσικά ρεύματα και ρυθμούς...εκτός κι αν το όλο δημιούργημα δεν έχει μια συνοχή και ουσιαστικό λόγω ύπαρξης, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια να τα στιβάξουμε όλα για να απευθυνθούμε σε μεγαλύτερο target group. Γι'αυτό όμως δεν πρόκειται να αποφανθώ αν δεν ακούσω πρώτα όλο το δίσκο.
Όσο για το Ζήλιον (και για να ακριβολογούμε) δεν ανήκει στη δισκογραφία των Μάσκες, αλλά αποτελεί μια προσωπική ακουστική εργασία του δημιουργού τους, Νίκου Ιωακειμίδη. Όμορφο cd που πράγματι αξίζει τον κόπο να ακουστεί και το συνιστώ σε όλους (ειδικά το κομμάτι "Σαν Όνειρο"). Καλό πάντως είναι να ειπωθεί πως το μόνο κοινό που έχουν οι Μάσκες με τον Κότσιρα, είναι πως ανήκουν και οι δυο στον ευρύτερο μουσικό χώρο, καθώς συγκρίσεις μεταξύ τους δεν μπορούν να γίνουν άμεσα στο θέμα ρεπερτόριο.
