Ο αέρας σχίζει με δύναμη, τα άσπρα πανιά του μικρού καραβιού. Τα κύματα λυσσασμένα, ξεσπούν πάνω του, λες και θέλουν να το καταπιούν. Κανείς πια δεν κοιμάται. Η ηρεμία χάθηκε, όπως χάνεται ένα μενταγιόν μέσα στη θάλασσα. Η άνιση μάχη συνεχίζεται. Όλα δείχνουν πως νικητές θα είναι τα κύματα και ο αέρας. Το μικρό καράβι, φαίνεται πως δεν αντέχει άλλο. Το πλήρωμά του σκέφτεται, πως το ταξίδι αυτό, είναι πια χωρίς επιστροφή. «Είναι χαμένο το παιχνίδι», λέει κάποιος. «Όχι, έχε πίστη», συνεχίζει κάποιος άλλος. Δεν μπορεί να χαθούμε έτσι απλά. Δεν γίνεται. Έχε πίστη σε παρακαλώ». «Μα κοίτα μας. Πώς είναι δυνατόν να έχουμε πίστη με όλα αυτά που γίνονται; Κοίτα πως έγινε το καράβι. Δεν πρόκειται να αντέξει. Είναι πολύ μικρό και τα κύματα είναι μεγάλα. Θα χαθούμε». «΄Όχι, είναι πολύ νωρίς ακόμα για να λες κάτι τέτοιο. Θα δεις. Θα περάσει η θύελλα θα είναι όλα όπως πρώτα. Μη χάνεις το κουράγιο σου». «Μα δεν μπορώ, φοβάμαι. Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρουμε. Δεν έχω άλλη δύναμη να κρατήσω το τιμόνι». «Όχι, μην το αφήνεις. Θα το κρατήσουμε μαζί. Μην χάνεις το κουράγιο σου. Θα επιζήσουμε, και θα βγούμε νικητές. Έχε πίστη».
είναι πολλές φορές που η ζωή μας φέρνει εμπόδια... ας μην χάνουμε την πίστη και το κουράγιο μας....
(και να φανταστείτε ότι το λέω εγώ που όλα όσα γράφω είναι μέσα στη μαυρίλα...
)
