Έχω μέσα μου τον θάνατο όσο και τη ζωή
στα μακρινά μου πέλαγα η λύπη των κυμάτων
θα βρει σιωπή
στο κρυσταλλένιο άγγιγμα των αγριεμένων κύκνων
ένα τραγούδι τελευταίο απ’ το δικό τους στόμα
ένα φως πριν απ’ το τέλος στο μέλλον θ’ ανατείλει.
Η παγωνιά στις αμμουδιές όλη η ουσία του χειμώνα
όπως ο άνεμος θα σβήνει τα ίχνη απ’ το τελευταίο καλοκαίρι
το σύμπαν σε μια ενότητα θα μας δώσει το νόημα
πως η ιστορία δεν είναι τίποτα παρά μόνο ένα φίδι
που σέρνεται, επικίνδυνα πλησιάζει
κι εμείς ακόμα κοιτάμε στην αφετηρία
Σεβασμός στη διδαχή, απομάκρυνση απ’ τη λατρεία
κλείνω το θηρίο στο κελί και το κρατάω ζωντανό
ένα χάδι σου, μία πληγή, θα τα αξίζω πάντα
περπατώ προς το μέλλον και σ’ έχω ανάγκη
βλέπω τον δρόμο στραβό…φοβάμαι,
θέλω τις νύχτες μέσα σου να γαληνεύω.
Δώσε μου μια υπόσχεση ακόμα κι αν φύγεις,
δώσε μου μια υπόσχεση για να μπορώ να ζω,
πες μου πως θα με θυμάσαι πάντα.
πάντοτε στα χέρια σου θα έχεις την αφή μου
πάντοτε στα μάτια σου το βλέμμα μου θα γέρνει
και στην τελευταία μέρα σου… εγώ το νεκροσέντονο…
Κωνσταντίνος .Γ
