Ακολουθώ το φως, την τροπή που πήρε το πιο συμπαγές σύννεφο,
στο πιο φωτεινό περιγράφεται η ουσία του Θεού,
Περιγράφεται κι ένα παιδί να τρέχει δίπλα του μέσ’ στους ουρανούς,
Το πίσω παράθυρο του δωματίου αντικρίζει νύχτα,
η μυρωδιά των παιδιών της, ξεσκίζει της αισθήσεις,
μέσα μου τα όρια γκρεμίζουνε την κοινωνία,
η επανάσταση μόλις ξεκίνησε.
Μπορώ κι ανάβω στο πιο βαθύ σκοτάδι,
μια ικανότητα για να ενώσω τ’ αστέρια το μόνο που με διακρίνει,
βλέποντας τον χρόνο να με σβήνει αστράφτω πιο βαθιά,
Οι έννοιες πια είναι στο έλεος μου,
θα κρατηθώ από ένα σκοτωμένο όνειρο…
και θα πετάξω.
Μην αφήνεσαι πάνω μου,
κοίτα με καλά…παραπατάω,
ίσως το να πέσω… είναι απλά θέμα χρόνου …
Κωνσταντίνος .Γ
