2 χρόνια μετά ξαναμπαίνω σε μια παλιά αγάπη στην οποία έφαγα ώρες, νύχτες, αλκοόλ και πανέμορφες στιγμές κι ας κράτησε μόνο λίγους μήνες. Γειά σου Κιθάρα. Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την κοινότητα. Εκείνο το "Ο Μάρκος της έπιασε δειλά το χέρι..." Οι τόσοι φίλοι που δε γνώρισα αλλά μου μιλήσανε, συζητήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνίσαμε πανέμορφα, μου στείλανε smiley τούρτες στα γενέθλιά μου στο chat. Όμορφοι άνθρωποι. Τότε ήμουν τόσο ευτυχισμένος. Τα είχα όλα. Μια κοπέλα που περίμενα να κατεβεί απ' τη Σουηδία για να γεννηθεί ο πιο όμορφος αλλά και πιο καταστρεπτικός και για τους δυό μας έρωτας. Κι όμως τόσο δυνατός. Ήταν οι μέρες που σαν θαύμα Θεού βρήκα ένα σπάνιο βιβλίο γι' αυτήν από ένα μέλος εδώ και της το χάρισα. Ήταν όλ' αυτά. Χάθηκα. Και τώρα να 'μαι πάλι εδώ. Ελπίζω πιο δυναμικά καθώς απέκτησα και πάλι συχνή πρόσβαση στο Internet. Με την κοπέλα δεν είμαστε πια μαζί. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα χωρίζαμε ποτέ μ' αυτήν την κοπέλα αλλά μάλλον η ζωή είναι πιο απρόβλεπτη από εμάς. Ελπίζω βέβαια πάντα. Κάτι όμορφο πρέπει να παλεύει με το χρόνο. Ειθέ να βοηθήσει κι αυτός. Anyway, σας ζάλισα. Νιώθω τόσο όμορφα, γαλήνια με αυτό το flashback και έχω χρέος να σας ευχαριστήσω που ήσασταν κομμάτι του. Να περνάτε καλά και θα τα πούμε σύντομα και μετά μουσικής.
Ο Άρης της έπιασε δειλά το χέρι. "Άκου", της είπε, "κάποιοι αγαπάνε ακόμα"...
