Freemind, κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσεις πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης από σένα, για την ακρίβεια σκέπτονται σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση, αντιλαμβάνονται ένα εντελώς διαφορετικό κοσμοείδωλο απ' εκείνο που αντιλαμβάνεσαι εσύ.
Υπάρχουν κάποιοι από μας που δεν αντιλαμβάνονται τα πράγματα με τους όρους της αστικής δημοκρατίας, δεν αποδέχονται το αλάθητο, ούτε και τους τίτλους νομιμοποίησης, της πλειοψηφίας, δεν θεωρούν πως οι αστικοδημοκρατικοί θεσμοί μπορούν να επιλύσουν κάποια θεμελιώδη προβλήματα και παθογένειες του αστικού πολιτικοκοινωνικού μοντέλου, επειδή, ορισμένως, αυτοί οι θεσμοί αποτελούν, στην ουσία, μηχανισμούς του ίδιου αυτού παθογενούς αστικοκαπιταλιστικού μοντέλου.
Έτσι δεν έχουν την ίδια αντίληψη με σένα ούτε για συμφωνίες "μεγάλης γεοπολιτικής σημασίας", που θεωρούν πως δεν εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά εκείνα κάποιων μεγαλοκαρχαριών (αλήθεια γιατί δεν χρησιμοποιείς τόνους; δεν είναι κι αυτό μια ανορθογραφία; ), ούτε για το ΣΤΕ, ούτε για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Επίσης, κάποιοι θεωρούν πως η διαπάλη κι ο ταξικός αγώνας δεν γίνεται από πλειοψηφίες, αλλά απο πολιτικά συνειδητοποιημένες μειοψηφίες, οι οποίες αποτελούν τις επαναστατικές πρωτοπορίες και δείχνουν τον δρόμο στις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η κοινωνική ζύμωση κι εξέλιξη συντελείται στη βάση της κοινωνίας, με αφετηρία, συνήθως, τις ιδέες, αλλά και τους αγώνες, κάποιων μειοψηφιών που πρωτοπορούν αμφισβητώντας την κατεστημένη τάξη, αλλά και την εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία. Ιστορικά, σχεδόν όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από λίγους προς χάρη των πολλών. Καμιά μετάβαση από το ένα κοινωνικοπολιτικό μοντέλο στο άλλο δεν έγινε βασισμένη στις αντιλήψεις, στις πεποιθήσεις και στη δράση της πλειοψηφίας, αν και είναι γεγονός πως κάθε ριζοσπαστική κοινωνικοπολιτική εξέλιξη απαιτεί, συνήθως, μια ευρύτερη λαϊκή αποδοχή και συναίνεση.
Οι εξουσιαστικές κοινωνικές τάξεις είναι εκείνες που με πολλούς τρόπους μπορούν και διαμορφώνουν την εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία. Αλλά είναι οι μειοψηφίες εκείνες που, συνήθως, εισηγούνται τα νέα "παραδείγματα" και δημιουργούν τις κρίσιμες συνθήκες μιας επαναστατικής, ή έστω κρίσιμης, περιόδου.
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι όλες οι επαναστάσεις βίαιες, τουλάχιστον απ' την πλευρά των εξεγειρομένων, αν και συνδυάζονται πάντα με την έξαρση της κρατικής, εξουσιαστικής, βίας και καταστολής (βλ. το παράδειγμα των Ινδιών).
Αντιλαμβάνομαι πως έχεις μια συντηρητική οπτική των πραγμάτων.
Αυτό, όμως, δεν θα πρέπει να σε εμποδίζει να δεις πως υπάρχει και μια άλλη οπτική, εκείνη του ριζοσπαστισμού. Όλη σου η στάση, στο θέμα που συζητάμε εδώ, αποπνέει μια συμβατικότητα, μια ηττοπάθεια και μια μοιρολατρία: Αφού είναι αδύνατον να το αποφύγουμε, τουλάχιστον ας το απολαύσουμε.
Ε, κάποιοι δεν σκέφτονται, ούτε κι ενεργούν μ' αυτόν τον τρόπο.
Θεωρούν ότι οι πλειοψηφίες είναι, συνήθως, πολιτικά αδρανείς κι απαθείς, δεν έχουν ούτε τον ελάχιστο βαθμό πολιτικής και ταξικής συνειδητοποίησης και πέφτουν εύκολα θύματα της κρατικής, εξουσιαστικής, προπαγάνδας και χειραγώγησης.
Η κοινωνία μας, στην παρούσα φάση, τελεί ακόμη στο στάδιο της ενσωμάτωσης των μαζών στο καπιταλιστικό μοντέλο. Αυτό, όμως, όχι μόνον δεν έχει επιλύσει απολύτως κανένα κοινωνικό πρόβλημα, ούτε κι εχει θεραπεύσει καμιά απολύτως παθογένεια του αστικοκαπιταλιστικού μοντέλου, αλλά, αντιθέτως, έχει επιτείνει την οικονομικοκοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, την φτώχεια και την δυστυχία των ανθρώπων. Το τέλος της ιστορίας, για κάποιους, είναι ακόμη πολύ μακριά, για την ακρίβεια δεν είναι καν ορατό.
Επομένως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται συμβατικά, αλλά πιστεύουν πως οι κοινωνικοί αγώνες δίνονται κόντρα στις αστικοκαπιταλιστικές συμβάσεις, κόντρα στην αστική ηθική, κόντρα στη λογική του "χρηστοήθους και νομοταγούς πολίτου". Ιστορικά, αυτοί οι "κάποιοι" (κι επαναλαμβάνω, για πολλοστή φορά, πως δεν εννοώ τις παρακρατικές εφεδρείες των μπαχαλων, αλλά τους φοιτητές και τις άλλες κοινωνικές ομάδες κι εργατικούς κλάδους που βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με την νεοφιλελεύθερη πολιτική και τον επιχειρούμενο καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό) δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες, κάτω και μέσα απ' τις οποίες συμβαίνουν οι κοσμοϊστορικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, είναι, δηλαδή, το "νερό" που κινεί τις μυλόπετρες της ιστορίας.
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνείς με όλα αυτά, αρκεί να τα κατανοείς.
Γιατί, θα πρέπει να σου πω, πως το πιο δύσκολο πρόβλημα στη σκέψη κάθε ανθρώπου είναι να αποδεσμευτεί από τα είδωλα του ίδιου του τού νου, να απαγκιστρωθεί, δηλαδή, από τις ίδιες του τις προκαταλήψεις, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες, χωρίς, βεβαίως, αυτό να σημαίνει πως η δική σου συλλογιστική και οπτική είναι λανθασμένη ή όχι.