Pa..., όταν διαδήλωναν οι οικοδόμοι κουβαλούσαν και πλάκες πεζοδρομίων μαζί τους, το 'χεις ακουστά;
Εδώ μιλάμε για παιδιά, για τα παιδιά μας (και να μη μου πεις για τους κουκουλοφόρους, γιατί τα 'χουμε πει. Εγώ μιλώ για τους φοιτητές κι όχι για τους παρακρατικούς τραμπούκους)
35.000 είναι εκείνοι που έχουν το σθένος να κατέβουν στο δρόμο και να αντιμετωπίσουν την κρατική αυθαιρεσία και τους παρακρατικούς τραμπουκισμούς, τις προβοκάτσιες και την βαρβαρότητα. Θέλει πολύ κουράγιο για να συμμετέχεις σ' έναν αγώνα όπου υπάρχει η πιθανότητα, ή μάλλον η βεβαιότητα, πως θα έρθεις αντιμέτωπος με την πιό ωμή και βάρβαρη κρατική καταστολή. Αναλογικά αυτοί οι 35.000 αντιπροσωπεύουν δεκαπλάσιο αριθμό διαφωνούντων με τις κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Αλλά εκείνο που μετράει είναι πως αυτοί οι 35.000 είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία φοιτητές.
Θα πρέπει να ξέρεις πως είναι άλλο πράγμα να διαφωνείς με την κατάχρηση του μέτρου των καταλήψεων (στο οποίο θα με βρεις σύμφωνο) κι άλλο να υποστηρίζεις πως οι διαδηλώσεις δεν έχουν νόημα, ή πως δεν θα πρέπει να συμβαίνουν γιατί παρέχουν άλλοθι στην κρατική αυθαιρεσία.
Δε ξέρω σε πόσες διαδηλώσεις έχεις συμμετάσχει, αλλά εκεί ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Τα πάντα γίνονται γρήγορα, αστραπιαία. Ο διαδηλωτής που κινείται μέσα στη διαδήλωση δεν έχει την πολυτέλεια να κατοπτεύσει την κατάσταση, όπως συμβαίνει μ' εκείνον που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τηλοψίας. Ακούς φήμες, βλέπεις αποσπασματικά γεγονότα, διακρίνεις ελάχιστα πράγματα, γενικά κυριαρχεί ένας χαμός. Εκείνοι που βρίσκονταν στη Μεγάλη Βρετανία δεν μπορούσαν να ξέρουν τι συμβαίνει στο Σύνταγμα, 300 μόλις μέτρα μακριά τους. Διέκριναν, κάποια στιγμή, τον καπνό, άκουγαν τη βουή και την αντάρα, αλλά δεν μπορούσαν να έχουν συνολική εικόνα της κατάστασης. Όταν τους την έπεσαν, απρόκλητα κι αναίτια, τα ΕΚΑΜ βρίσκονταν μέσα στα φοιτητικά μπλοκς και δεν είχαν πάρει μέρος σε κανένα επεισόδιο. Ήταν θύματα κι όχι θύτες. Τα ΕΚΑΜ λειτουργούν και δρουν σαν στρατιωτικές μονάδες, τέτοιος είναι κι ο σχεδιασμός των επιχειρήσεών τους. Δεν αφήνουν χρόνο σε κανέναν να αντιδράσει, άσε που αποδεδειγμένα την πέφτουν με τον πιό βάναυσο κι τραμπούκικο τρόπο σε "ξεμοναχιασμένα" άτομα με μοναδικό λόγο πως δεν τους αρέσει η φάτσα του, ή ότι τους κοίταξε παράξενα.
Τα ΕΚΑΜ διαφέρουν παρασάγγας από τον αστυφύλακα του '60. Και άντε να πεις στους φοιτητές, κορίτσια κι αγόρια, που κουβαλάνε τα σημάδια από τις μπότες των ΕΚΑΜιτών στην πλάτη τους και τα ράμματα από τα χτυπήματα των γκλομπς στα κεφάλια τους, για την "ανεκτικότητα" των ΕΚΑΜ. Θα έχουν να σου διηγηθούν πολλές ιστορίες πραγματικής φρίκης. Μόνο κάποιος που έχει ζήσει στο πετσί του τη βαρβαρότητα και την απρόκλητη, ωμή αστυνομική βία μπορεί να ξέρει πόσο "ανεκτικά" είναι τα ΕΚΑΜ. Και δε μιλώ μόνον για τους φοιτητές. Μιλώ και για τους εκπαιδευτικούς, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, όλους σχεδόν τους κοινωνικούς και εργατικούς κλάδους που έχουν γευτεί την "περιποίηση" των πραιτόρων, πλην βεβαίως της καθ' όλα συμπαθούς τάξης των αστυνομικών συνδικαλιστών, που αναίμακτα και πολιτισμένα έκαναν κατάληψη στο...σπίτι τους, επί της οδού Ρηγίλλης, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Φαντάζεσαι ασφαλώς τι θα συνέβαινε αν, αντί των αστυνομικών, οι καταληψίες ήσαν φοιτητές ή αγρότες. Πόλεμος! Αλλά οι αστυνομικοί είναι "νυκοκοιραίοι", ενώ οι άλλοι είναι "αντιδραστικοί", "ταραξίες", "κωλόπαιδα", "αναρχικοί".
Το να μη συμφωνείς με το φοιτητικό κίνημα είναι, ασφαλώς, δικαίωμά σου. Αλλά να μην αναγνωρίζεις στους φοιτητές το δικαίωμα να αντιπαλέψουν και να διεκδικήσουν δυναμικά εκείνο που θεωρούν δίκιο τους, χωρίς να γίνονται θύματα του κρατικού αυταρχισμού και της αστυνομικής βίας, δεν είναι.
