Έχω υποστηρίξει το πόσο κατά της βίας είμαι στα προηγούμενα post. Όσο περνάνε οι μέρες, οι πληροφορίες "κυλάνε" και με γεμίζουνε με σκέψεις. Σκέψεις όπως:
α) Η κοινωνία μας έχει φτάσει τελικά σε αδιέξοδο; Αναξιοκρατία,διαφθορά, "η γενιά των 700 ευρώ", 28 δις για τις τράπεζες (για να στηριχθεί το "σύστημα") ενώ για αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας τόσα χρόνια τίποτα, όραμα μηδέν, ιδεολογίες που δεν λένε σε κανέναν τίποτα, κυβερνήσεις που δεν ασκούν εξουσία, αλλά είναι "χρήστες" της εξουσίας, μετεμφυλιακά και μεταχουντικά σύνδρομα άρα και φανατισμός ένθεν κείθεν( "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι και φασίστες" απ'τη μιά, "ανάρχες, κομμουνιστοσυμμορίτες, πουλημένοι ανθέλληνες" από την άλλη). Πράγματα γνωστά και καθημερινά. Και τι έχουμε κάνει. Έχουμε αφήσει τα παιδιά να βγάλουν το "φίδι απ'τη τρύπα". Ενώ έπρεπε στους δρόμους να είναι οι γονείς. Και τα παιδιά να μεγαλώνουν σαν παιδιά, μέχρι να έρθει και για εκείνα η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως πολίτες. Μεγάλο πρόβλημα όμως. Μια κοινωνία που δεν ωρίμασε ποτέ. Με ενήλικες-παιδιά. Που κρύβονται πίσω από σιχαμερά τσιτάτα-άλλοθι του κώλου, του τύπου " Τα παιδιά είναι το μέλλον της ανθρωπότητας". Για να είναι το μέλλον, πρέπει να υπάρξουν παιδιά πρώτα, τώρα στο παρόν...Ποιός είναι αυτός που έχει κάνει έναν άνθρωπο μόλις περάσει τα 25, τα 28, τα 30 , κάνει οικογένεια και έχει μιά δουλειά να λουφάζει και να τα περιμένει όλα από τα παιδιά; Για μένα είναι οι πολιτικές των τελευταίων 27 ετών.Η παιδεία των τελευταίων 27 ετών. Το παράδειγμα που μας δίνουν οι αιρετοί μας αντιπρόσωποι τα τελευταία 27 χρόνια.
β) Βαδίζουμε προς γενικευμένη εξέγερση ή εμφύλιο; Όχι. Όσο τρομακτικό μου φαίνετε, άλλο τόσο υπερβολικό είναι. Όμως η κατάσταση μοιάζει με ατμολέβητα που έχει αρχίσει να βαράει κόκκινο. Πως θα αρχίσει σιγά σιγά να εκτονώνεται; Που είναι οι υπεύθυνες πολιτικές που θα δώσουνε λίγο φως στο τούνελ; Ο Καραμανλής σε αντίθεση με τα 4 προηγούμενα χρόνια, από το Βατοπέδι και μετά, είναι "σκιά" του εαυτού του. Αμύνεται ψελλίζοντας την ίδια ρητορική και την ίδια φρασεολογία του 2000 και του 2004.Αρνείτε να δεχθεί τις παραιτήσεις Χηνοφώτη και Παυλόπουλου (παρ'όλο που οι δηλώσεις του τελευταίου ήταν από τις πιο σόφρωνες και ειλικρινείς των ημερών).Αν δεν δεχθεί σε μιά τέτοια κρίση παραιτήσεις για να δείξει στο λαό ότι "υπάρχει και φιλότιμο" πότε περιμένει να το κάνει; Ο Παπανδρέου από την άλλη βρίσκει ευκαιρία απλά να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία, με μοναδικό πραγματικό μήνυμα," εκλογές εδώ και τώρα" και "να φύγουν οι ανίκανοι". Η Παπαρήγα έχει υποπέσει σε κρίσιμο σφάλμα,δημιουργώντας μια κρίση με το ΣΥΡΙΖΑ που δεν ενδιαφέρει τελικά κανέναν. Ο Αλαβάνος αρνείτε σαν μικρό παιδί απλά να κάνει μιά ξεκάθαρη δήλωση αποδοκιμασίας των βανδαλισμών και να προτείνει τρόπους εκτόνωσης. Ο Καρατζαφέρης παίζει τα γνωστά του παιχνίδια. Οι δημοσιογράφοι "τρομολαγνικά", ηδονίζονται περιγράφοντας τα επεισόδια και όσο μεγαλύτερη η φασαρία τόσο μεγαλύτερη η ηδονή. Πνευματικός κόσμος πουθενά. Μαυρίλα...Όλοι χαιδεύουνε αυτιά αλλά δεν "πουλάνε ούτε αγοράζουνε". , πιπιλώντας το δάχτυλό τους,περιμένουν να τους σώσουν τα παιδιά...Έλεος. Και όλοι περιμένουν, άβουλοι και ανώριμοι κάποιο θαύμα...
γ) Είναι η ώρα να αναθεωρήσουμε την ίδια μας τη Δημοκρατία. Ο τρόπος διακυβέρνησης, με τα κόμματα και τους αρχηγούς που κάνουν ότι θέλουν μας έχει οδηγήσει εδώ. Σε πρώτη φάση πρέπει να απαιτήσουμε πλέον την απλή αναλογική. Να αναγκάσουμε τους πολιτικούς να συνεργαστούνε. Οι αυτοδυναμίες ευθύνονται στο μεγαλύτερο βαθμό για τη σημερινή κρίση.Και μελλοντικά γιατί όχι να δούμε και τη περίπτωση ενός θεσμικού οργάνου που θα ελέγχει τη Βουλή. Μια Γερουσία ας πούμε με ανεξάρτητους εκτός κομμάτων γερουσιαστές, από την οποία θα πρέπει να επικυρώνονται τα νομοσχέδια. Ή ένας ισχυρότερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αιρετός.
Αυτά τα πολλά. Ευχαριστώ όποιον είχε το κουράγιο να το διαβάσει ολόκληρο
