Δημοσθένη, τι κάνουμε εμείς λες, κι έχεις δίκιο. Ελπίζω (γιατί έκλεισες το ελπίζω σου μέσα σε εισαγωγικά; Πως να λειτουργήσει έτσι ασφυκτικά η ελπίδα;) κι εγώ να μην ήταν ρητορική η ερώτησή σου.
Άοπλος δεν είναι κανείς μας. Άλλος με τον καμβά του, άλλος με τη φωνή του, άλλος με τη μύτη της γραφίδας του, με την άρνηση και την αποδοχή, όλοι έχουμε από ένα εργαλείο να αντιτάξουμε σε αυτόν τον υπόγειο πόλεμο. Το θέμα είναι ότι για να πολεμήσεις το σύστημα (τον αντιπαθώ σαν όρο αλλά ας όψεται το δόκιμο της λέξης) χρειάζεται να βρίσκεσαι εντός του. Εκτός του συστήματος ή ερημίτης είσαι ή δοκισίσοφος.
Ας έχει ο καθένας οδηγό και δικαστή τη συνείδησή του σε ότι πάει να τον ισοπεδώσει, να τον ξεφτιλίσει, να τον διαγράψει σαν ανθρώπινο πλάσμα.
Από τη μονάδα ξεκινούν όλα κι επεκτείνονται στη μικρή προσωπική μας κοινωνία και έπειτα πιο πέρα και πιο πέρα.
Δεν αρκεί να παρατηρούμε , να θυμώνουμε, να οργιζόμαστε και να φτύνουμε. Το ''φτύσιμο'' κατάντησε να είναι αναλγητική μέθοδος ψυχοθεραπείας...
Με την καθημερινότητά μας και την εγκυρότητά της μπορούμε όλοι να πολεμήσουμε, όσοι τουλάχιστον το νιώθουμε σαν ανάγκη.
Αν δε θέλουμε, εμείς που γράφουμε πέντε στιχάκια, να γίνουμε απλοί καταγραφείς θραυσμάτων.
