Noμίζω ότι το τρακ επί σκηνής δεν είναι ακριβώς ντροπή, ούτε φόβος. Είναι κάτι ξεχωριστό, που ίσως να εμπεριέχει στοιχεία φόβου και ντροπής, σίγουρα όμως διαφοροποιείται και από τα δύο.
Συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω πως αυτό το άγχος υπάρχει σε κάθε περίπτωση που πρέπει να "αποδώσεις", και η προσπάθεια να δώσεις αυτό που θές/αξίζεις είναι πολύ δυνατότερη σαν συναίσθημα από τον φόβο αποτυχίας. Ευτυχώς σε ένα live έχεις την δυνατότητα να "ποτιστείς", γιατί το σηκώνει η περίσταση (π.χ άντε να παρουσιάσεις το διδακτορικό σου πιωμένος
)
Έχω κατεβει σε λίγα lives, στεγνός, ή με 1-2 μπυρίτσες, ή με μισό λίτρο παγωμένη ρακή (Κρητικός ο μπασίστας...), και έχω δεσμευτεί προσωπικά να μην ξανακατέβω "απότιστος". (και οχί, δεν είμαι αλκοολικός)
Το άγχος προσωπικά με κοκκαλώνει, με βγάζει τελείως εκτός κλίματος, σκοτώνει το συναίσθημα, και έχω φτάσει σε φάση να ξεχνάω ή να αμφισβητώ βασικά πράγματα, και όταν αυτό συμβεί γίνωμαι κουμπωμένος και άτσαλος. Ακολουθεί ένα 2ο κύμα, όπου το συναίσθημα οτι δεν ελέγχεις τον εαυτό σου όπως θα έπρεπε, σε σκοτώνει και σου ρίχνει την ψυχολογία και την όρεξη. Και ενώ μετά απο μερικά τραγουδάκια έχεις χαλαρώσει και αρχίζεις να τα δίνεις, ξαφνικα κάνεις άλλη μια βλακεία και ανακαλύπτεις οτι είσαι ακόμα αγχωμένος. Είναι πολύ άσχημο να έχεις σκοτώσει ένα τραγούδι, και να περιμένεις απλά να τελειώσει για να αρχίσει το επόμενο. Sorry, αλλά εγώ δεν ξαναυποβάλω τον εαυτό μου σε μια τέτοια διαδικασία, που κανονικά θα έπρεπε να ήταν ευχάριστη. Τελικά ίσως πρεπει να ανοίξω κάποιο thread για τραυματικά lives
Δεν νομίζω οτι με το αλκοόλ παίζεις πιο καλά, απεναντίας μπορεί να κάνεις κάποια τεχνικά λαθάκια λόγω μέθης. Αποφεύγεις όμως χαζά λάθη που δεν ξαναέκανες ποτέ στις πρόβες, και επικεντρώνεσαι στο να παίξεις μουσική, να περάσεις καλά, και αν είσαι τυχερός να κάνεις και κάποιους άλλους να περάσουν καλά.
