Με τον Αλκαίο ήρθε η εποχή να διπλώσουμε το "Εμπάργκο". Αυτός ο δίσκος είναι η σημερινή εκδοχή. Μόνον που εκείνος ο αποκλεισμός, που το 1982 έμελλε να συμβεί, είναι πλέον βεβαιότητα και εμείς πεισματικά προχωρούμε "υπέροχα μονάχοι"
Θ.Μ., Τα Νέα, 14/11/2006Ας τον προσεγγίσουμε από αυτή τη σκοπιά.
Θάνος Μικρούτσικος. Το καλωσόρισμα του δίσκου έρχεται με την
Αργώ, τραγούδι που, ως ατμόσφαιρα, κατάγεται από το
Ερωτικό. Έπειτα, οι μελωδίες πολώνονται, με την πλώρη να κουβαλά υλικά της
Παράγκας και στην πρύμνη να στριμώχνονται ιδέες από τον
Άμλετ Της Σελήνης (όπου όντως υπήρχε επιδραστικότατο το πνεύμα του 1982). Το
Εμπάργκο αντιπροσώπευε –και αντιπροσωπεύει, παρ’ ότι παραγνωρισμένος– με το δημιουργικότερο τρόπο τη φράση "συνθετικές αναζητήσεις του Θ. Μικρούτσικου". Στο
Υπέροχα Μονάχοι φαίνεται πως
εκείνος ο αποκλεισμός, που έμελλε(?)
να συμβεί είναι ενός ανοιχτού λογαριασμού με την επιτυχία του τότε δίσκου. Και στην έξοδο αυτής της νέας δουλειάς βρίσκεται το
Σιντάρτα (απ’ τις ευτυχέστερες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στιγμές των Μικρούτσικου-Αλκαίου, εξαιρώντας την ανάγκη να επαναληφθεί η ερμηνεία από τον Θ.Μ.), όπου θα μπορούσε να έχει, μαζί με την
Αργώ, τον υπότιτλο "Εμπάργκο 2006". Στο ενδιάμεσο, ενδιαφέρουσες, κατά περίπτωση, συγκυρίες, αλλά με μεγάλη αυτοσυγκράτηση, ιδίως στις ενορχηστρώσεις.
Αλκης Αλκαίος. Αναφορές σε: Θ.Αγγελόπουλος, Rolling Stones, σπασμένοι δεκαπεντασύλλαβοι, Μ.Δούκα, Κόλιας, E.Z.L.N, Ρηγοπούλου και Παπαχρήστος… όλα πιστά στα γνώριμα (του) "ημερολόγια του Οδυσσέα". Όμως ας μιλήσει ο ίδιος για την παρουσία του σε αυτό το δίσκο:
- Πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι/μ’ ένα τραγούδι παλιό χαρωπό/το τραγουδάνε οι θαλασσομάχοι/και λέει στο γλυκό του το σκοπό/πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει
- Οι νεράιδες στο ποτάμι/λούζουν τα μαλλιά/κι άμα λένε τους μιλήσεις/χάνεις τη μιλιά/Όποιες λέξεις κι αν διαλέξεις/τ’ όνειρο το καις/μίλα τους με παντομίμα και με μουσικές
- Πέρασα μπόρες και φωτιές/ήπια παράφορες φωτιές/και τώρα εδώ στα ξένα/ανάβω ευχές και προσευχές/για τις αστέριωτες ψυχές/για σένα και για μένα
- Άστρο του Ωρίωνα, φεγγάρι του Τοξότη/είπαν μια άγνωστη φωτιά σ' έχει δεσμώτη/που δεν τη σβήνουν χίλια κολασμένα μπάρκα/μα στης γοργόνας το φτερό η αιώνια τσάρκα
- Άσε τις κάργιες να ρωτάνε τι ζητάς/παιδί του ανέμου και της μοναξιάς/στο κύμα χόρεψε και άδραξε το φως/όλα μια χίμαιρα και όλα ένας Θεός
- Είν’ η καρδιά μου φτερωτή σε άδειο μύλο/φύσα ουρανέ μου κι όταν σβήσει ο παλμός/θα ’ναι για σένα που θα ζω σε αιώνιο κύκλο/ατμός βροχή ποτάμι θάλασσα κι ατμός.
[/i][/size]
Μανώλης Μητσιάς. Τραγουδιστής που επεδίωξε, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο νομίζω, να βασίσει το ρεπερτόριό του στο σχήμα "ο ερμηνευτής στην υπηρεσία του έργου των δημιουργών" και όχι "οι δημιουργοί στην υπηρεσία του τραγουδιστή". Ευγενική χροιά και ερμηνευτικό χάρισμα που πατάει στη δωρική λιτότητα. Αυτή η τελευταία μάλλον υπήρξε και ο καταλύτης στη (συνθετική/ενορχηστρωτική) γραμμή πορείας του συνθέτη στο συγκεκριμένο δίσκο. Ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.
Χρήστος Θηβαίος. Με τις χαρακτηριστικές του αποδόσεις και στα δύο τραγούδια που συμμετέχει.
Εν τέλει,
σ’ αυτή την άσπρη πρέσα δε γλιτώνουν/διάδικοι υπόδικοι κατάδικοι, ωστόσο
έλεγα "είναι με το μέρος μας ο χρόνος". Κατ’ ευχήν.
