Είναι εντελώς ουτοπικό να μιλάμε για θέματα ιδιοκτησίας ή μη σε ότι αφορά την τέχνη. Απο την στιγμή που ο καλλιτέχνης εκδίδει το έργο σε οποιαδήποτε μορφή παύει να έχει την κυριότητα του.Μοιράζεται το περιεχόμενο μύνηματος του με τους αποδέκτες του...η έννοια της ιδιοκτησίας αυτόματα καταλύεται, εκτός και αν αποφασίσει να νοικιάσει το έργο του(όπως και συμβαίνει σε διάφορες περιπτώσεις). Η έννοια της πατρότητας και της ιδιοκτησίας δεν είναι απαραίτητα το ένα και το αυτό.Φαντάζεστε να πλήρωνε δικαιώματα όποιος ήθελε να παίξει μια σονάτα του Μότσαρτ?
Το να εκδίδεις ένα έργο και μετά να διεκδικείς την ιδιοκτησία του δεν είναι παρά ένα δείγμα εγωισμού του καλλιτέχνη. Αλλά όλοι οι δημιουργοί δεν είναι εγωιστές?Αν αυτό που επιδιώκει είναι η αναγνώριση του ταλέντου του το έχει καταφέρει την στιγμή που το περιεχόμενο της δημιουργίας του βρίσκει αποδέκτες. Τα υπόλοιπα είναι θέμα εμπορευματοποίησης.
Τώρα θα μου πείς ώπα ρε μεγάλε, ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να φάει?Δεκτό...αλλά μπορεί αυτό να είναι αυτοσκοπός του δημιουργού?Αυτό πάλι είναι ένα εξ'ολοκλήρου άλλο θέμα...
