''Μα αυτή τη νύχτα ώρα μια
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
το κάλεσμά μου σαν μια υποψία
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί
Μεγάλωσες μες τα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο μες τα περιστέρια
Με τον αλήτη πού μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια''
Για κάποιες δύσκολες στιγμές το '92 που πέρασαν αλλά συνέχεια επανέρχονται..Αυτο το τραγουδι τα λεει ολα και θα το έχω για πάντα μεσα στην κορνίζα της φωτογραφίας πανω στο πιανο.Αχ,που να'ξερα τότε οτι ο Σιδηροπουλος για τόσα μπορουσε να μιλησει και να πει..

Που να'ξερα ποσο μεγάλος ηταν ο πονος και ισως ακομη να μην ξέρω..