Αντιγράφω το review μου από την Κοιλάδα των τεμπών (
www.koiladatwntempwn.gr):
Λοιπόν μετά από αρκετές ακροάσεις και δεδομένου ότι η πλειονότητα των τραγουδιών μας ήταν γνωστή οπότε δε χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να γίνουν κτήμα μας παραθέτω και γω τις εντυπώσεις μου.
Ο διάφανος
Ξεκινάμε πολύ όμορφα με το ήδη πολυαγαπημένο μας κομμάτι. Συγκλονιστικό από κάθε άποψη. Ενορχήστρωση τέλεια! Στίχοι και μουσική άψογοι, το λέμε εδώ και πολύ καιρό. Κατέρρευσαν όλες οι αμφιβολίες μου περί ερμηνείας Σωκράτη. Είναι πράγματι συγκλονιστικός!!!! Κορυφαία η εναλλαγή ρυθμού και έντασης από κουπλέ σε μελωδία-ρεφρέν. Μπράβο σε όλους.
Περσεφόνη;
Γνωστό και αυτό κομμάτι, έχουμε ήδη ανατριχιάσει σε κάμποσα live. Φοβερή η Μάρθα δίνει τον καλύτερο της εαυτό και τα συναισθήματα που δημιουργεί είναι ανάλογα αυτών στις ζωντανές εκτελέσεις. Μου άρεσε πολύ η λιτή ενορχήστρωση, σου δίνει τη δυνατότητα να εστιάσεις περισσότερο στο στίχο.
Στην Αμερική
Περνάμε τώρα στην χειρότερη κατά τη γνώμη μου στιγμή του δίσκου. Κατ’ αρχήν, είναι από τα κομμάτια του οποίου η studio εκτέλεση διαφέρει πάρα πολύ απ’ αυτήν που ακούγαμε στα ζωντανά. Κατ’ εμέ η ενορχήστρωση είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ, ωστόσο η επιλογή του Σωκράτη γι αυτό το τραγούδι νομίζω ότι την αδικεί. Η ερμηνεία του δε μου άρεσε καθόλου. Έχει χαθεί κατ’ αρχήν η κορυφαία εναλλαγή (έντασης) που γινόταν μεταξύ κουπλέ και ρεφρέν. Θα έπρεπε οπωσδήποτε κατά τη γνώμη μου να υπάρχει δεύτερη φωνή στο ρεφρέν. Πολύ καλύτερο το ντουετάκι Θανάση - Μάρθας. Ειδικότερα στο ρεφρέν το αααα του Μάλαμα είναι ολίγον τι αποτυχημένο, αφήστε που στο δεύτερο ρεφρέν το μεταλλάσσει σε οοοο. Τέλος πάντων, απ’ αυτό το κομμάτι κρατάω την τέλεια ενορχήστρωση και το υπέροχο κλείσιμο.
Πες μου κάτι
Κατ’ εμέ, το κομμάτι αυτό είναι από τα πιο δυνατά στιχουργικά στο δίσκο για να μην πω το πιο δυνατό. Οι στίχοι είναι ειλικρινά άπιαστοι. Η μελωδία, ωστόσο, μου είναι απλώς συμπαθητική. Θα προτιμούσα επίσης να λείπει το τιραριταριριρα. Πολύ καλές οι προσθήκες του Μπαντούκ με την ηλεκτρική και το κλείσιμο.
Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς
Ερχόμαστε τώρα στο με διαφορά καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα. ΕΞΑΙΣΙΑ μελωδία. Ακούγοντας το νιώθεις πραγματικά ότι μεταφέρεσαι κάπου αλλού και αυτό κάποιες στιγμές είναι λυτρωτικό. Το απαραίτητο ψυχεδελικό χάσιμο στη μέση του δίσκου είναι όλα τα λεφτά (!!!!!!!). Μου θύμισε έντονα το «Several species of small fury animals gathered together in a cave and grooving with a pict» των Pink Floyd στο οποίο ακούγεται το μοιρολόι των εντόμων για το θάνατο μιας μύγας ύστερα από το θάνατό της με μυγοσκοτώστρα. Ειλικρινά τα συγχαρητήρια μου στη μπάντα που το εκτέλεσε. Ξανασημειώνω την υπέροχη μελωδία.
Το κομμωτριάκι
Συνεχίζουμε με ακόμη ένα ήδη πολυαγαπημένο τραγούδι. Ιδιαίτερα επιτυχημένη η τοποθέτησή του στη μέση του δίσκου, σώζει από μια ενδεχόμενη κοιλιά. Στιχουργικά και μελωδικά από τα καλύτερα με εξαιρετική ερμηνεία από τη Μάρθα. Θα ήθελα και το κλείσιμο από Μάρθα που γινόταν στις περσινές ζωντανές εμφανίσεις. Μπράβο σε όλους
