Ο Διάφανος είναι ένας δίσκος που δεν μου πρόσφερε την ίδια συλλογική ικανοποίηση που μου χάρισε απλόχερα η Βροχή του, στην οποία κι αισθάνθηκα πως συγχώνευσε την πλέον ώριμη πειραματική του έκφραση, αβίαστα και σχεδόν αναπόφευκτα. Και λέω σε συλλογικό μονάχα, γιατί κατά διαστήματα βίωσα την απόλαυση μιας τραγουδοποιίας ρηξικέλευθης, μοναδικής κι εύστοχης, που αντιστέκεται στην κοινοτοπία και τα καλούπια τόσο σθεναρά, όσο λίγες. Όσο όμως κι αν ξεχείλωσα την ανοχή μου, δεν ένοιωσα πως θα μπορούσε να με αφορά κατά οιονδήποτε τρόπο ο φόρος τιμής του "You The Universe", εκτός κι αν ανήκα στους άμεσα, έστω και ψευδωνύμως, τιμώμενους.
Ο μοναδικός μου φόβος κατά καιρούς με τον Θανάση δεν είναι η ενδεχόμενη ένδεια ιδεών, αλλά η αυθεντικότητα μερικών δειγμάτων προωθημένης δημιουργίας κι η ελπίδα να μην αποτελούν αυτοσκοπό και εμβόλιμους λόγους διαφοροποίησης από το μέσο όρο. Σκεπτόμενος φωναχτά αυτή τη στιγμή, δεν είναι κάτι που του το προσάπτω απαραίτητα...πιθανότατα να με πήραν και τα χρόνια και να δυσκολεύομαι καμιά φορά να αποδεκτώ με ευκολία πως ένας αναμφίβολα εξαιρετικός, μα συνάμα ορθόδοξος και δημώδης τραγουδοποιός, μετεξελίχθηκε σε μια μουσική περσόνα με avantgarde χαρακτηριστικά κι υπερρεαλιστικούς συνειρμούς με μύγες και βαλς. Δεν αποκλείω φυσικά τίποτα, γι' αυτό και το θέτω μονάχα ως προβληματισμό, στον οποίο δεν έχω δώσει ακόμα συγκεκριμένη απάντηση.
Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω απόλυτα και με τον Kain πως μιλάμε για ένα δίσκο παρέας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: χαλαρότητα, μεράκι, αυτοσχεδιαστική αισθητική, ζεστασιά. Ταυτόχρονα κι ένας δίσκος που εκ των πραγμάτων θα υπολειπόταν σε συνοχή, μια και μιλάμε για κομμάτια διάσπαρτα στο χρόνο και παραλειπόμενα που έπρεπε αργά ή γρήγορα να βρουν τη δισκογραφική τους θαλπωρή. Έχεις όμως έναν ιδιαίτερο τρόπο ο Θανάσης να σε πείθει πως ακόμα κι αυτό που ενδεχομένως δε σε κερδίζει, βρίσκεται τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι από τις καλύτερες δουλειές πολλών μετρίων που μας κατακλύζουν.
Κι εν πάσει περιπτώσει, συνεχίζω να προτιμώ έναν απλώς καλοδεχούμενο και με διακυμάνσεις Θανάση, από οποιονδήποτε νέο δισκο του Νταλάρα ή του Βασίλη "ζούμε για να σ' ακούμε". Όταν ο τελευταίος φύγει από τη ζωή, θα κάνουν χρυσές δουλειές τα κοράκια!
