Αν θελήσεις... Άσματα ηθικά, πειραστικά

[papous]

Λησμονημένος πέρα από τις ιαχές τ' ονείρου, εκεί που κοιτώντας το άπειρο, τρέμει η ψυχή σου μήπως χάσει τα μελλούμενα. Εκστασιάζεσαι ξεδιαλύνοντας το χάος. Σε κοιτώ, μετουσιωμένος σε χίμαιρες, που με θλιβερά τεχνάσματα προσπαθούν να σε καταστήσουν αλώβητη, ενώ περνάς μέσα απ' ένα κυκεώνα παραισθήσεων.
Μπορείς ν' αντέξεις την κραυγή του συναισθήματος? Να δεχθείς το τετελεσμένο? Μπορείς να κάνεις το πέλαγο ν' ανθίσει και τα λουλούδια του να δέσεις στεφάνι στην μνήμη σου?
Δως μου ένα χρώμα, μια πινελιά από σύννεφο. Μια πινελιά μενεξελιού φωτός σε φόντο από γαλάζιο. Η μέρα με βασάνισε, τη νύχτα περιμένω με όνειρα, αλλιώς το ξέρω πως τον χρόνο μου θα χάσω.

Σε βλέπω σ' ένα φόντο από κισσό
στην αγκαλιά σου κρέμονται οι κρίνοι
και στα μαλλιά σου τ' άνθη του γιαλού.
Έβαλα την υπερβολή στην μνήμη μου
και στ' όνειρό μου την καρδιά σου.
Έκλαψα
γέλασα πικρά.

Μην μου μιλάς για τον ήλιο
Τον έχω δει να τον σέρνει ο βοριάς
στις όχθες του πρωϊνού
Μην μου μιλάς για τ' αστέρια
χάνονται στο φως της σελήνης
Πες μου για τις γκρίζες νύχτες
γεμάτες από προσμονή.
Για τον κόκκινο ουρανό
βουή σαν σε θυμάμαι.

Ανακυκλούμενες εικόνες,
θλίψη κλαυθμός και έρημος
Κρυφές και φανερές σκέψεις
Βουβές αναμνήσεις που έρχονται έρποντας
αντικρούοντας τα παχιά λόγια και την έπαρση.
Περιφρονημένες εικόνες, αξιολύπητες μορφές
απωθημένες
εγκαταλελειμένες σχεδόν
ξεχασμένες
κι όμως τόσο ζωντανές όταν ζητούν εκδίκηση.

[papous]

Παντούπολη, αρχόντισα, της γης μαργαριτάρι
που 'σαι στον κόσμο ξακουστή για τα λαλούδια που 'χεις
που έχουν μαύρο το μυαλό και πέτρα στην καρδιά τους
και μία γλώσσα κοφτερή, απ' τον χάρο καμωμένη
για ν' αποκόβει τις ψυχές από τον πάνω κόσμο.
Που έδιωξες τους ποιητές για να τους φέρεις πίσω
νεκρούς, για να εκμεταλευτείς την υστεροφημία
Που 'κλεψες εικονίσματα, σύμβολα εξουσίας
κι είχες την ξεδιαντροπιά να πεις πως ήρθαν μοναχά τους
Που είχες άρχοντες τρανούς, δυνάστες ξακουσμένους
κι έτσι έμαθες από νωρίς να σκύβεις το κεφάλι
να προσκυνάς τον μαμωνά, το χρήμα και τον πλούτο
και να τον έχεις βασική αξία στην ζωή σου
Που τα παιδιά σου ανάστησες με χόρτο και με ψέμα
και όλος σου ο πολιτισμός είναι η σχιζοφρένεια
και αν κανένα προσπαθεί απ' το τέλμα να ξεφύγει
το αφήνεις απομόναχο και του κρεμάς κουδούνια.
Αν την Δωδώνη την λαμπρή για κεφαλή έχ' η Ελλάδα
κι αν οι Δελφοί είν' ο ομφαλός στην γη και στην πατρίδα
κάτι μου λέει πως εσύ είσαι ..... η κωλοτρυπίδα!

[papous]

Η καταστροφή ενός ονείρου μοιάζει με λύτρωση. Μόνο που δεν έχει μεγαλείο. Όταν κουρασμένος απ' τις μάχες διαλύεις τις αναμνήσεις νομίζεις πως γλυτώνεις. Αν δεν έχεις αναμνήσεις δεν έχεις και ιστορία.
Ανάμνηση: διαλυμένη γνώση του παρελθόντος που αντικατοπτρίζεται στο μέλλον. Και το παρόν να ξεφεύγει σαν το νερό απ' τα χέρια σου.
Και να με ρωτά αν προτιμώ την νόηση απ' τις αισθήσεις! Μα και η νόηση μια αίσθηση δεν είναι?

Αναίτια, περίεργα κοιτώντας
κειν' τα ποτάμια π' οδηγούν
σε μαύρες σκέψεις,
Είν' η μορφή σου ξαφνικά που αναστατώνει
τις συμπληγάδες του μυαλού
που χίλια χρόνια έχουν σταθεί
ακίνητες.
Εμβρόντητα κιτρινισμένα κύματα
περιδιαβάζουν τον βυθό κι αργοπεθαίνουν.
Είχες περίεργες εμπειρίες
και το ξέρω
πως καρτεράς μια μικρή ώρα μες το χρόνο
να αισθανθείς όπως αισθάνθηκες και τότε
Αναπαυμένος μες την κούραση της μέρας.
Θυμάμαι κάποτε
είχες χαθεί
κι ήταν οι μέρες σου
αργοκυλισμένες στο τίποτα
Είχες στα μάτια φυλαχτό
την άρνηση
Στο μέτωπο φωτιά να σιγοκαίει
και ν' αστραποβολεί την άγνοια της πίκρας σου.
Ήσουνα στ' οχυρό σου ξεχασμένος
στην ηρεμία της μελαγχολίας
και ξόδευες καρδιά για ν' αποκτήσεις
το άπειρο.
Συλλογιζόσουνα τις ήρεμες ημέρες
και φανταζόσουν τις γλυκές σαθρές εικόνες
του αναπαμού
Και που να τόξερες
Πως χρόνια τώρα εκεί έχεις καταλήξει....

[papous]

Όταν πεθάνω θα ηχούν βαρύτονες καμπάνες
και πλήθη θα συρρέουνε
να έρθουν στην κηδεία
(Πρέπει να δώσεις το παρόν
σ' αυτήν την αηδία
Θα έχει πλάκα άλλωστε - θα λεν στα τέκνα οι μάνες)

Όταν πεθάνω θα πενθούν φίλοι και συνεργάτες
κι έναν ανθό θ' αφήσουνε
στην προσφιλή μου θέση
(Μας είχε πάρει τα αυτιά
μα έφυγε απ' την μέση
Θλιμένα θα χαμογελούν όταν χτυπούν τις πλάτες)

Θα εκφωνούν στον τάφο μου ποιήματα και λόγους
για να συλλάβουν το φρικτό
μέγεθος απωλείας
(Ψώνιο, το μόνο μέγεθος
ήταν το της κοιλίας
και τιποτένια η θέση του στους αιωνίους λόγγους)

Μα τώρα που είμαι έρημος και άρρωστος και μόνος
κανένας πια δεν έρχεται
τον πόνο να γλυκάνει
(Με τέτοιους φίλους τους εχθρούς
κανείς τι να τους κάνει
κι αν καρτερεί φιλότιμο είν' με πατέντα όνος)

[papous]

Λογοδοτούν μες τον χαμό πύρινες γλώσσες
κι οι γνώμες κάηκαν στο φως του αποσπερίτη
κι εσύ μαζεύεις τα κομμάτια
φιλαράκο

Μέσα στ' αυλάκια του θανάτου οι νικημένοι
έγιναν πάλι νικητές και τραγουδάνε
κι εσύ το παίζεις τσάμπα μάγκας
φιλαράκο

Οι ώρες χάθηκαν κι οι κουρασμένες σκέψεις
στο ψυχρό φως ενώνονται με το σκοτάδι
κι εσύ στο μέλλον βγάζεις γλώσσα
φιλαράκο

Χα! Φιλαράκο. Μελίσσι η πόλη, άδεια η καρδιά.
Χα! Φιλαράκο. Χάθηκε απόψε η ευκαιρία
να αποδείξεις την αξία της προτροπής σου.
Μα εσύ φοβάσαι και τον ίσκιο της πρόθεσης
πως ν' αντικρύσεις την επιταγή
Φιλαράκο....

[papous]

Μετά από την κραυγή του Ηλίανθου τι άλλο μπορώ να πω....

Είθε η ανάσα μου νάταν φωτιά
κι η παρουσία μου μια αύρα στον αέρα
Να ένωνα τα σύννεφα με τους παλμούς μου
στον ήλιο νάφερνα έξαψη
και να γελούσα το φεγγάρι.
Τα βήματά μου αχνά στο γκρίζο χώμα
και το βουνό πρόστυχο να ζηλεύει
αλφροπάτητος τα βράχια του να ορίζω.

Κοιτώ τις ώρες να περνούν
και απομένει
ένας βουβός εξωτικός θόρυβος μόνο
μια απόρριψη, ένας φόβος
να μην τον δω τον χρόνο να παγώνει
κι αέναα να κοιτώ τον ίδιο χώρο
να μην αλλάζει ούτε στιγμή
να μην γερνάει
να μην γεννιέται απ' την αρχή
κι εγώ να ξέρω
ότι θα δω στο παρελθόν ότι γνώριζα απ' το μέλλον.
Θεέ μου με τι σοφία έχεις ορίσει
ο χρόνος μου να εξαρτάται απ' την καρδιά μου
Όταν την θέλω βλοσυρός να με κοιτάει
κι όταν πονώ λίγες στιγμές να είναι χρόνια.

[papous]

Mέσα στα κάστρα του νοτιά γεννήθηκε η Αφροδίτη και όχι μεσοπέλαγα όπως λένε διάφοροι λυρικοί και ποιητές.

Την ώρα εκείνη όπου δινόταν αληθινή κι απέρριτη
και στα μαλλιά της για στεφάνι την απόγνωση, την προσμονή
Θάθελα να 'χα τρεις φωτιές να ακουμπήσω
μια στην καρδιά της, μια στον νου, την τρίτη στα όνειρα της
μην αγαπήσει, μην θυμάται, μην ποθήσει άλλον κανένα
Κι αν θα με κάψει καθώς πλάϊ μου θα γέρνει
θ' αναδυθώ απ' τ' αφρισμένα κύματα της
κι εκεί θα σβήσω,
μες τη φλόγα του έρωτα της.

[Salinas]

Συγνώμη, αλλά το επίθετο "πειραστικός" υπάρχει ή είναι ποιητική αδεία;

[papous]

Καλώς ματάρθες Salinas. Είναι χρησιμοποιημένη και εν χρήσει.

Η απορία μου όμως εξαρχής ήταν πως δεν είχε απορήσει κανείς για το "άσματα".

[Salinas]

Εμένα το "άσματα" μου φάνηκε λογικό απ'τη μορφή των συνθέσεων...
Δε θυμάμαι τεχνικά-μετρικά τη διαφορά των διαφόρων συνθέσεων, αλλά μου φάνηκε δόκιμος ο όρος για τις συνθέσεις σου.
Πάντως αν μπορείς να με διαφωτίσεις και πιο συγκεκριμένα δε θα 'ταν άσχημα...

[alex68]

τα φυλλα αν ηταν κυματα
τα γραμματα βαπορι
κι η καθε λεξη νηοπομπη
που ξωκοιλε στα ορη
θε νατανε ο λογισμος
εφοπλιστης μεγαλος
που βαρεσε την κανονια
οπως κανενας αλλος

δεν ηθελα να διακοψω τη ροη σου παππου αλλα ενεκεν του προηγουμενου διαλογου
μου ηρθε το ατοπημα στο νου ...
νασαι καλα και να γραφεις

[papous]

Τι το καλύτερο, alex68, από τέτοιες "διακοπές".   


H ανηθικότητα δεν είναι κατάκτηση, είναι δυναμική επιλογή. Αν το ανήθικο γίνει κανόνας αυτός είναι που αποτελεί και την καινούρια ηθική.

Μαύρο τον κόσμο θέλησες? Μαύρο και θα τον έχεις.
Πορνίδιο της αισθητικής και των λειτουργημάτων
ξεπουλημένε εραστή ρητορικών σχημάτων
προμηθευτή κι αγοραστή των ίδιων καθαρμάτων
Το έργο σου ενέργεια μυριάδων αποπάτων
φτειάχνει ευλαβικά ρολό αμαρτωλών χρημάτων
να χρησιμεύσει μια βραδυά για την φραγή των πάτων
για να μην ζέχνουν βρωμερά τα εντόσθια των πτωμάτων.

Κι αν θες τον νόμο του ισχυρού, αυτόν τον νόμο θάχεις
μα όταν τον έχεις θάν' αργά γιατί ισχυρός δεν είσαι.
Και θα σου παίρνουν την ψυχή γιατί έχεις να την ντύσεις
και θα σου βάζουν την θηλειά γιατί είπες έναν λόγο.
Θα μάθεις τότε: ο πιο βαθύς πλούτος είν' η ζωή σου.
Μα όταν το μάθεις θάν' αργά γιατί ζωή δεν θάχεις.

[papous]

-Έτσι κι αλλιώς το χάσαμε τ' όνειρο! "Δεν ήμουν πάντα έτσι" αναφέρει η γρια πόρνη.
-Ο κόσμος συρικνώνεται κι εσύ χάνεις τον ειρμό σου.
-Δεν χρειαζόμαστε ναρκωτικά για να μας ηρεμήσουν, χρειαζόμαστε όμως αλκοόλ.
-Παράκρουση και χάσιμο χρόνου. Διαταραχή λόγου και σκέψεων. Ένα κλασικό μοτίβο απώλειας συνειδήσεως. Ορυμαγδός και ηδονή.
-Τι θα έχω να λέω όταν περάσουν τα χρόνια?
-Και τι βρήκες να πεις! Ζήσε στον κόσμο σου.
-Δεν ξέρω αν έχω την δύναμη να ξεφύγω. Δεν ξέρω πως ξεφεύγουν. Ανίερες λευκές συμμαχίες σ' έναν κόσμο που χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου. Σ' έναν κόσμο που ξεφεύγει από την καταστροφή που θα φέρει την κάθαρση.
Τι μαλ***ες λέω...
Έτσι κι αλλιώς ζω σ' ένα φαντασιωτικό κόσμο φτιαγμένο από εμένα για μένα. Κρυμμένος πίσω από τους φόβους και τις ανασφάλειές μου, μ' ένα πέπλο γελοιότητας στην συμπεριφορά. Με τον μανδύα της απάθειας να κρύβει τις πληγές μου που τώρα άνοιξαν και έκραξαν στον αέρα: Γιατί να ποθείς να βοηθήσεις αυτούς που σε ποδοπάτησαν?


Στις πιο κρυφές βουνοκορφές του Αιγαίου
αναίμακτες βουβές θυσίες
με πνιγμένες κραυγές αναστατώναν
το σύθαμπο.
Εκεί που έστεκες σκυφτός
με το κοντάρι ν' ατενίζει
τα άσπρα κύμματα της υπομονής σου.
Και που νάξερες...
Πως ήρθα να σε βρω σταλμένος απ' τις ερυνίες
που μ' αυταπάτες έζωναν το ανίερο μυαλό μου
Μικρόψυχος, χωμένος στις υπεκφυγές
και στο ψέμα
Μ' έστειλαν να σε πάρω
απ' τους μικρούς και "γενναίους" που σε τριγύριζαν
και τώρα κείτομαι νεκρός, άθλιος
αφημένος σ' εκείνους
που κρατούν χωρίς να ξέρουν την τύχη.

Αισθάνομαι μικρός κι εγώ μαζί τους
όταν θαλασσοδέρνεται ο βοριάς
στις όχθες του πρωινού
Αισθάνομαι μόνος κι εγώ μαζί τους
όταν βαθιά μέσα τους
πληγώνεται η ομίχλη.
Ένα κύμα απέραντο
χτυπά η καρδιά τους στο βουνό
και ξαναγυρνά πίσω αφρισμένη
φέρνοντας απ' τα περασμένα
ένα Εγώ
που δεν είναι πια δικό τους.

Μέσα σε μια άπειρη φλέβα ονείρου
κοιτάζουν τ' αστέρια
μήπως και βρουν τον παλιό τους εαυτό.

Γιατί πλήγωσαν πολλούς πριν πληγωθούνε.

[papous]

Η μικρή μου Αγάπη!
Μες τους ανέμους περπατεί
και κλαίει
και παίζει με τις μπίλιες της.
Και πως ο φτωχός θε να την πω μικρή Αγάπη?
Σ' άπλετο φως γυρίζει
κι αναδεύεται
κάτω απ' τις στάχτες της.

Η μικρή μου Αγάπη!
Εδωσε στ' όνειρο πνοή
κι ας κοιμάται
όταν την σκέφτομαι αόριστα.
Μα όταν την πόρτα της χτυπώ να μ' αγκαλιάσει
με θέλει
κι ας την βρίσκω μεσοπέλαγα.

Αγάπη...
Μες τις απαντοχές του νου
όταν ο λογισμός κοιτώντας τις αιτήσεις αραχνιάζει
αναρωτιέμαι...
Ποιά δύναμη να καίει την ψυχή σου?

[papous]

Και τι να πεις
όταν πονάς στην ερημιά
με το τραγούδι της φωτιάς στο μέτωπο.
Πίνοντας το πικρό μαύρο υγρό
ανασαίνοντας τα δέντρα και τις πέτρες
μεθάς
απ' την πνοή του ανέμου και της σιωπής.

Και τι να πεις
όταν οι ώρες μου βαριές
αναπολούνε το δικό Σου πέρασμα.
Κι αν Σ' έχω αρνηθεί χίλιες φορές
ένιωσα την αρμύρα της ματιάς Σου
μικρός
σ' ένα αντιφέγγισμα που έσερνε σιωπή.

Και τι να πεις
αργοσαλεύει η πνοή
όταν ο ήλιος τραγουδά στο χάδι Σου.
Πέφτω στης κάτω Πόρτας το σκαλί
φέρνει στην ράχη μου ανατριχίλα
τρομάζω
είσαι Συ που μου μιλάς.

[papous]

Κι αν δεν μπορώ το φως σου ν' ανταμώσω
είναι η σκέψη μου που αιώνια ακολουθεί
την αύρα σου
πληγώνοντας τους ήχους
σημάδια βάζοντας στην άμμο
στο μέλλον αν περάσει να τα βρει.

Έκτισα κάστρα στον αστερισμό της Άρκτου
και έν' αστέρι έβαλα για οδηγό
χλωμή η λάμψη χάθηκε μες το φεγγάρι
ριγά το βλέμμα την αλήθεια του να βρει.

Μην με ρωτάς δεν έχω λόγια ν' απαντήσω
τι ναν' αυτό που διαφεντεύει την ψυχή
ψέμα ή αλήθεια, γνώση ή πλάνη
μέσα στο αίμα μου ουρλιάζει μια φωνή.

[kuiper]

Δεν έχω κάτι να γράψω για σένα, γιατί δεν βρίσκω λόγια.
Τα γραπτά σου έχουν μια ξεχωριστή θέση στο αρχείο μου, αν
αυτό σου είναι αρκετό, τότε βρήκα δυό λόγια να σου πω.

[papous]

Εξαρτάται Kuiper....

Τοποθετούνται ολοσχερώς
στου λόγου την παλέτα
ή τάχεις σε περίοπτον
θέση στην τουαλέτα?             

[papous]

Σ' αγαπώ
όπως το χώμα την βροχή
σ' αγαπώ....
όπως το λουλούδι το φουσκί
σ' αγαπώ....
όπως το γουρούνι την τροφή
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

R:
Η αγάπη μου είναι πιο βαθειά κι από πηγάδι
η αγάπη μου πετάει πιο ψηλά κι από κοράκι
η αγάπη μου με στέλνει στο Δρομοκαϊτειο
η αγάπη με κάνει να λιώνω σαν άμμος
στα χέρια του κτίστη.

 

[agrypnos]

πιστευω το να γραφεις(ποιηση) χωρις ομοιοκαταληξια ειναι η ευκολη λυση!ελπιζω καποια μερα να τα καταφερεις και να μας δωσεις ενα αληθινο τραγουδι....εκτος κι αν θες να τονισεις κατι,αλλα και παλι η ομοιοκαταληξια χρειαζεται...

[papous]

Αυτός που γράφει ποιήματα
πρέπει έμπνευση να έχει
μ' αν θέλει και την τεχνική
πρέπει και να προσέχει

[agrypnos]

η_ψευτοκουλτουρα_ειναι_ασθενεια.... το_μεγαλητερο_συμπτωμα_ειναι_η_αυτοκοροιδια....

[papous]

H διαφορά μας bazz1982, είναι ότι εσύ γράφεις ποίηση ενώ εγώ γράφω στίχους, ποιήματα. Αυτό βέβαια εσένα σε κάνει ποιητή οπότε είσαι στο απυρόβλητο, ενώ εγώ προσπαθώ να γίνω και δέχομαι ευχαρίστως κριτική και συμβουλές προκειμένου να βελτιωθώ.

Εσύ ήδη γνωρίζεις και έχεις κατακτήσει την απόλυτη γνώση, ενώ η κουλτούρα σου είναι πραγματικά αληθής, αιώνια και αθάνατη, ενώ εγώ προσπαθώ να μάθω μέσω του διαλόγου και των ερωτοαποκρίσεων, αν και υποψιάζομαι ότι δεν πρόκειτε να αποκτήσω ποτέ μια αδιάβλητη κουλτούρα.

Όπως καταλαβαίνεις το χάσμα μεταξύ μας είναι αγεφύρωτο αλλά παρόλα αυτά σε υπερευχαριστώ που μου κάνεις την τιμή και καταδέχεσαι να αφήσεις ένα σχόλιο στον φτωχικό μου χώρο!




Δεν είναι χάδι η ποίηση
είναι φλόγα
που θέλει λάδι να γευτεί
και πυρκαϊά να γίνει

Δεν θέλει λόγια ο ποιητής
χτυπήματα στην πλάτη
αβρά χειροκροτήματα
να τον ακολουθούνε
Θέλει πίσω τον λόγο του
με λόγο δομημένο

Κι άμα δεν βρίσκει πουθενά
απάντηση να πάρει
θε να την εύρει στον απλό
μελλοντικό εαυτό του.

[kain]

πιστευω το να γραφεις(ποιηση) χωρις ομοιοκαταληξια ειναι η ευκολη λυση!

Επίτρεψέ μου να μη συμφωνήσω. Η ποίηση -κατ'εξοχήν πολύ περισσότερο ελεύθερος χώρος σε σχέση με τη στιχουργική για τραγούδι- μπορεί να ειναι εύστοχη και περιεκτική με ομοιοκαταληξία ή χωρίς.
Η τεχνική -θεωρητικά- είναι ένα πό τα συστατικά του αποτελέσματος, δεν το ορίζει απαραίτητα. Στον ελεύθερο στίχο παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος της πεζολογίας -ιδίως όταν φαίνεται να απουσιάζει εντελώς η μετρική-, στα κείμενα του papou όμως, προσωπικά δε τον διακρίνω. Και βέβαια οι μορφολογικοί πειραματισμοί μπορούν -και σ' αυτόν το χώρο- να αυξήσουν τις πιθανότητες για ένα καινούργιο μόρφωμα ή ένα -μέσα στην υποκειμενικότητά του- ωραίο αποτέλεσμα.

[papous]

Kain

από το μορφώματα προτιμώ τ' ομορφόμματα 


(Προς χέδιο πυρ ρόγας)

Πανσέλινος ξανά
τι ανορθογραφία!
σε μια φωτογραφία
ο νους μου τριγυρνά

Πανσέλινος ξανά
σου'πα χωρίς ουσία
δεν έχει σημασία
τ' ασταίρι μου πεινά

Τύφλωτα και κουφόμματα
μούντζωστα τα 'μορφόμματα
Μορφόμματα, μαζόμματα
φασκελοκουκουλώματα.

Είν' θέμα γωνιδίων
μου πήρε το κεφάλι
για μήλα μου πες πάλι
στόχους των κυκλιδίων.

Δεν το πιστεύω πια
ακόμα κι αν το πίσω
ναρθεί και πάλι πείσω
με φλόκο και κουπιά.

Γωνίδια, κυκλίδια
αρχεία και αρχείδια
Κουφόμματα και τύφλωτα
και φασκελοκουκούλωστα.