Περνάν τα δευτερόλεπτα από μπροστά μου σαν ελέφαντες.
Κάθε τους βήμα αργό, με γεμίζει φόβο και αγωνία.
Είναι τόσο μεγάλα που δεν βλέπω τίποτα.
Βουτάω ένα ποτήρι ξεχειλισμένο από κρασί
και προσπαθώ να κρυφτώ πίσω του.
Το βουτάω και περιμένω υπομονετικά, στάλα-στάλα.
Νομίζω ότι τους ξέφυγα!
Άλλο ένα ζαλισμένο βράδυ.
Άλλη μια νύχτα που κατάφερα να ξεφύγω
λίγο πριν σωριαστώ στο κρεβάτι μου.
Η ημέρα με βρίσκει ηττημένο, τσακισμένο,
αλλά έχω πάλι άλλη μία ευκαιρία.
Πιστεύω πως είμαι μια χαρά!
Αλλά αυτοί οι ελέφαντες…
Μου χαλάνε το πρόγραμμα συνέχεια!
Σαφάρι στην καθημερινότητα,
με όπλο την βραδινή μαστούρα;
Ξεπλένω τις αμαρτίες-ξαστοχιές της ημέρας
με σπονδές στον Διόνυσο.
Βαρύ το αντίτιμο;
Δεν ξέρω.
Πάω για ύπνο.
