Ειλικρινά, φίλε kyklotron, αμφιβάλλω κατά πόσο μπορούμε να λιανίσουμε περισσότερο το ζήτημα.
Ξημερώσαμε
να σου μιλώ εγώ για τ' Αγρίνιο/να μου μιλάς εσύ για τ' Άϊβαλί, για να παραφράσω τον ποιητή.
Για να ανακεφαλαιώσω από πλευράς μου και οριστικά, λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1. Διατηρώ κάθε δικαίωμα, όπως κι εσύ και ο κάθε συμμετέχων, να εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου (κατοχυρωμένοι όλοι μας από το ελληνικό Σύνταγμα γαρ), χωρίς να την ανάγω σε απόλυτη και καθολική αλήθεια, στην προσπάπεια να υπερθεματίσω αυτής. Και αυτή μου η θέση έχει καταφραφεί.
2. Διατηρώ επίσης την επιλογή με ποια μέσα θα την εκφράσω, όπως και με ποια μέσα θα ανταπαντήσω.
Προσωπικά λοιπόν επέλεξα να αξιολογήσω τα όσα κατατέθηκαν μέσω -ακόμα μια φορά- του διασκευασμένου τίτλου
Ω δεσποινίς μου ψυχραιμία (δε με βλέπω, από την παρούσα θέση, να το γλιτώνω το εξώδικο για το copyright, κύριε Γιάννη). Για αυτό ακριβώς το λόγο δεν υπήρξε από μέρους μου επιστροφή κανενός είδους χαρακτηρισμού (από τις υποτιθέμενες έλλειψη συνείδησης, απουσία αναγνώρισης καλλιτεχνικού ρίσκου, απώλεια επαφής με την πραγματικότητα έως τους αοριστολογικούς, γενικεύοντας, υπαινιγμούς-αφορισμούς για τάσης υπονόμευσης απέναντι στο έργο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη in toto).
3. Δεν υποχρεώνομαι από πουθενά να αποδεχτώ με το στανιό τη γνώμη της πλειοψηφίας (λες και τούτη δε βασίζεται σε προσωπικές εκτιμήσεις που, συμπέφτοντας, αθροίζονται) σε ό,τι αφορά την πλέον αφαιρετικότερη των τεχνών. Διατηρώ όμως το δικαίωμα να σέβομαι την καταγραφή της, όπως και να της αφιερώνω χρόνο ακρόασης (ανάγνωσης), στα πλαίσια της -παντελώς ανθρώπινης- διαφορετικότητας των απόψεων.
4. Δεν αμφισβήτησα κατ' οποιονδήποτε τρόπο το συνολικό έργο του Κ. Βήτα, το αντίθετο μάλιστα, υπογράμμισα από την πρώτη στιγμή την αξία που έχει για μένα ως -φίλου- ακροατή (του). Στην αντίθετη περίπτωση, ήτοι αν μου ήταν αδιάφορος αξίας, δε θα συνέτρεχε κανένας λόγος να τον παρακολουθήσω διεξοδικά τόσα χρόνια. Από τη συγκεκριμένη θέση δέκτη όμως, ως την προϋπόθεση υποχρέωσης να αποδέχομαι σιωπηλά τα πάντα, κατρακυλάμε, εν έτει 2007, με την όπισθεν αρκετά σκαλιά στην εξελικτική κλίμακα - κι εκεί που φτάνουμε, φοβάμαι πως δεν περιλαμβάνεται η δυνατότητα χρήσης του πληκτρολογίου.
Έχεις κάθε δικαίωμα να σου πέφτει λόγος στην πορεία του κύριου Μπαρμπόπουλου, απ' τη στιγμή που την έχεις μελετήσει, και να την αποδέχεσαι -ως επιλογή, και όχι υποχρέωση- καθολικά ή/και να εκφράζεις αντιρρήσεις για οποιοδήποτε σημείο της, βάσει προσωπικής αξιολόγησης. Όπως καταλαβαίνεις, το ίδιο δικαίωμα έχω και του λόγου μου κι ο κάθε ακροατής που κάποια στιγμή διασταύρωσε το δρόμο του με τον προικισμένο, κατά την άποψή μου, δημιουργό.
Και αν δε συμφωνούμε, κατά περίπτωση, στα σημεία (τα οποία αφορούν τα αποτελέσματα που φτάνουν στα χέρια μας, και όχι τις προθέσεις), δε χάλασε κι ο κόσμος. Στην πράξη, το αποτέλεσμα είναι το πλέον ανώδυνο: το πολύ πολύ να απαλλάξουμε ο ένας απ' τον άλλον απ' τη φωνητική συμμετοχή στα "επίμαχα" σημεία σε κάποια συναυλία...
Διαπιστώνω όμως πως, σε σημεία κλειδιά από αυτά που ανακεφαλαίωσα, έχεις ήδη απαντήσει, με άλλη αφορμή, κι ο ίδιος:
To ''δεν δίνει τίποτα στον ακροατή'' είναι ΤΕΛΕΙΩΣ λάθος διατύπωση.
Δέχομαι απολύτως το ότι δεν έδωσε τίποτε σε εσένα προσωπικά.
και συμπληρώνω λέγοντας: σέβομαι απολύτως το οτι σε εσένα (και οποιονδήποτε άλλο που συμμερίζεται την ίδια άποψη) ο χ δίσκος έδωσε πολλά προσωπικά.
Σε αυτό το σημείο, μπορείς να θεωρήσεις τη συγκεκριμένη παρέμβασή μου, με την υπογράμμιση 4-5 νευραλγικών σημείων στο θέμα, ως την τελευταία.
Ο λόγος? Οι Λατίνοι, φίλε kyklotron. Οι Λατίνοι.
