Μοιάζει ο τρόπος

[anthrakoryxos]

Μοιάζει ο τρόπος που κοιτάς παλιό ναυάγιο
Και μια αιώνια σκουριά με καθηλώνει
Με ταξιδεύει σιωπηλά σε τόπο άγιο
Σαν με βυθίζει, με πονά μα με λυτρώνει

Χαμένος χρόνια θησαυρός, καλά κρυμμένος
Που δεν τον ξέβρασε το άτυχο ποστάλι
Απο τα ψεύτικα φιλιά σημαδεμένος
Και χαρακιές στο ασημένιο του ατσάλι

Μοιάζει ο τρόπος που κοιτάς στάχτη που χάνεται
Άσπρα πανιά και άσπρα σύννεφα μαυρίζει
Και ότι καίγεται, εκεί που λες δεν πιάνεται
Μ΄ ένα καράβι και βροχής στάλα γυρίζει

Μέσα στις φλόγες θησαυρός, παραδομένος
Στο ιερό σου, επτασφράγιστο μαγγάλι
Όποιος σ΄ αγγίζει απ΄ τη φωτιά σου μαγεμένος
Και ναυαγός στα μάτια σου, πνίγεται πάλι

[pimami]

ανθρακορύχε εκείνος ο τρόπος που κοιτάει, πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερος για σενα... η τρίτη στροφή είναι για μένα δείγμα ποιητικής σκέψης και λόγου, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβάνομαι εγώ...

στην πρώτη στροφή πήγα μέχρι το Γύθειο... άραγε να 'ναι ακόμα εκεί το ναυάγιο...

Η δεύτερη με βοήθησε να δω για ακόμα μια φορά το εργαλείο που κρατώ στα χέρια μου και με "βοηθά" να χαρακώνω θυσαυρούς... όλοι μας δεν έχουμε ένα τέτοιο εργαλείο...?

συνήθως δεν έχω όρεξη για τόσο μακροσκελή σχόλια...   κάπου εδώ την έχασα!

[George Sadoor]

Πολύ βαθύ νόημα κατά την άποψη μου και μ'αρέσουνε πολύ τέτοια ποιήματα.Το λατρεύω.

[anthrakoryxos]

pimami ευχαριστώ. Σε βλέμμα στιγμιαίο και άγνωστο αναφέρομαι.
''Όλα μπορούν να χαραχθούν σ΄ενός φιλιού την κόψη
απ΄το διαμάντι πιο σκληρό και πιο καυτό απ΄τον ήλιο,
με χρώματα που ξεγελούν κι όλο αλλάζουν όψη
και κάνουν φίλο τον εχθρό, κάνουν εχθρό τον φίλο.''
George, ευχαριστώ για το σχόλιο, με τιμά...

[συννεφάκι]

Πολύ όμορφο..!
Επικίνδυνος ο τρόπος..!
Προσοχή στα βλέμματα, γίνονται μαχαίρια κοφτερά
και πυρωμένα σίδερα..

[monalizagreen]

 
                                                                                            αλοίμονο για χαρακιές που χαρακώνουνε τ'ατσάλι...αλοίμονο.

          μα πιο πολύ ένιωσα τούτη τη στάλα!
                          ''...και ότι καίγεται, εκεί που λες δεν πιάνεται
                                                                              μ΄ ένα καράβι και βροχής στάλα γυρίζει...''

      στους γυρισμούς μας,

      στα ξεχασμένα μαγγάλια που λαμπαδιάζουν πριν κανείς το καταλάβει,

      στα ναυάγια,
 
      στους ''θαλασσοπνιγμένους'' θησαυρούς μας...
                                                                                            μάλλον είπα πολλά και θα εκτεθώ.

[Μένια..]

Μοιάζει ο τρόπος που κοιτάς παλιό ναυάγιο
Και μια αιώνια σκουριά με καθηλώνει
Με ταξιδεύει σιωπηλά σε τόπο άγιο
Σαν με βυθίζει, με πονά μα με λυτρώνει


    Θεωρώ πως έχεις την ικανότητα να διαβλέπεις. Αυτό το τρίτο μάτι που λέμε, πότε ανοίγει και πότε εθελοτυφλεί μα εσύ εκφράζεσαι πανέμορφα και ίσως να έχεις μονάχα μία ματιά. Εκείνη της καρδιάς. Πολύ θα ήθελα να ξαναδιαβάσω κάτι από σένα, μου κέντρισες το ενδιαφέρον και ζήλεψα την φαντασία σου.

[Αλκιβιάδης]

Μοιάζει ο τρόπος που κοιτάς παλιό ναυάγιο
Και μια αιώνια σκουριά με καθηλώνει
Με ταξιδεύει σιωπηλά σε τόπο άγιο
Σαν με βυθίζει, με πονά μα με λυτρώνει


Μέσα στις φλόγες θησαυρός, παραδομένος
Στο ιερό σου, επτασφράγιστο μαγγάλι
Όποιος σ΄ αγγίζει απ΄ τη φωτιά σου μαγεμένος
Και ναυαγός στα μάτια σου, πνίγεται πάλι

Το ποίημα και πολύ ωραίο είναι και κατάλληλο για μελοποίηση. Παραθέτω τις στροφές που ξεχώρισα. Συγχαρητήρια!

[anthrakoryxos]

συννεφάκι
Το βλέμμα, θέλει οπωσδήποτε προσοχή, συνήθως λέει όσα δεν λέει το στόμα.

monaliza
Χαίρομαι, που πρόσεξες αυτόν τον στίχο..

Μένια..
Δεν ξέρω ποια ματιά είναι η δική μου. Κάθε φορά, μάλλον διαφορετική.
Είναι όμως και οι ματιές των άλλων, που συγκλονίζουν και ίσως αλλάζουν και την δική μας.

Αλκιβιάδης
Ευχαριστώ.

[Χρυσάνθη]

Πολύ όμορφο ανθρακωρύχε, μπράβο σου, ένα κράμα έκφρασης, συναισθήματος και εικόνων που συγκινούν και αγγίζουν....να σαι καλά.