Στο Ράφι

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

Στοιχειωμένα όνειρα
Στου ύπνου μου το ράφι
Στέκονται σαν τρόπαια
Μια μικρή απόπειρα
Να κοιμηθώ λιγάκι
Μα όλα είναι ανώφελα

Αυτό το ράφι είναι γερό
Ποτέ δε λέει να χαλάσει
Να πέσουν όλα μονομιάς
Και η δόξα μου να σπάσει

Θρύψαλα και κομμάτια
Τα ήρεμα τα βράδια
Γίνανε μια ανάμνηση
Πες μου πώς ν’ αντέξω
Πώς μπορώ να τιθασεύσω
Της γαλήνης την άρνηση

Αυτό το ράφι είναι ψηλά
Κι εκεί ψηλά δεν φτάνω
Τη σκάλα μου την έσπασα
Στη γκίνια μου απάνω

Μορφέα, σε παρακαλώ
Και κάνε μου τη χάρη
Παράτα το καψόνι
Έλα για μια στιγμή εδώ
Κατέβα απ’ το φεγγάρι
Και δωσ’ μου ένα σεντόνι

Να σκαρφαλώσω να σε βρω
Και εσύ να με βοηθήσεις
Το ράφι εκείνο το ψηλό
Παντοτινά να ρίξεις

Να κοιμηθώ μια και καλή
Ποτέ να μη ξυπνήσω
Της αγρυπνιάς τη συμφορά
Να μην ξαναγνωρίσω...
 

[ilianthos-Kanlis]

Καλό και απλό κατανοητό σε όλους,με στρωτό μέτρο και άψογη αλληλουχία εκφράσεων !
Μου άρεσε !

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

 Σε ευχαριστώ πολύ!

[Βραζίλης]

Πρωτότυπη εικόνα, με τα όνειρα σαν τρόπαια στο ράφι. Ελπίζω το ράφι να μην είναι πάνω από το κρεβάτι σου και σου πέσουν όλα στο κεφάλι

Μ'άρεσε και η πρωτότυπη ομοιοκαταληξία στα εξάστιχα. Όμως ενώ κρατάς το 3-6 σταθερό, στους υπόλοιπους στίχους αλλάζεις τη σειρά της ομοιοκαταληξίας (εκτός αν εμφανίστηκε άθελά σου).

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

 Δεν είναι τυχαίο αυτό: Είναι μελοποιημένο και επειδή δεν προτιμώ τα κλασσικά ρεφρέν που επαναλαμβάνονται με τους ίδιους στίχους, τα τετράστιχα παίζουν αυτό το ρόλο, με τη μόνη διαφορά ότι οι στίχοι είναι διαφορετικοί.
 Σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου!