Aνένταχτα δεν ξέρω αν είναι, πέραν του εαυτού τους.
Αναπνέουν πάντως αυτά τα δέντρα, πότε με τις φωνές της Φριντζήλα και του Μαντζούκη, πότε με τον ήχο των πνευστών που κυριαρχεί στο δίσκο, κι άλλοτε όταν γίνονται σελίδες για τους στίχους.
Και αναπνέουν φυσικά και κοντά στον ακροατή, μακριά από τυμπανοκρουσίες.
Ωραία δέντρα.
ΥΓ: Θα μου αρκούσε μόνο και μόνο η απόφασή τους να δημιουργήσουν το κομμάτι 6 για να καταχωρήσω στην κατηγορία "σπουδαίος" αυτόν το δίσκο. Για την επιλογή και τη μελοποίηση ενός αποσπάσματος από το ποίημα Φούγκα Θανάτου του Celan. Για όποιον δεν το(ν) γνωρίζει και μπορεί να αναρωτηθεί τι περιγράφουν οι στίχοι, αναφέρω μόνο ένα ανάλογο όνομα: Primo Levi.
Για όποιον θέλει να έχει περισσότερες "λεπτομέρειες" από αυτή τη δουλειά, ΠΜ.
