Πάναστρο είναι σκηνικό που απόψε με μπερδεύει
έφτασε ο μήνας του χιονιού
κι είν’ μες στη φλόγα του κεριού
τα πρόσωπα που αγάπησα
μα εκείνη λιγοστεύει.
Πότε το βλέμμα μου γυρνώ στη φλόγα και ξεχνιέμαι
πότε στο παραθύρι μου
κι η νύχτα για χατίρι μου
μου τραγουδάει ένα σκοπό
κι εγώ παρηγοριέμαι.
Για όσα μέλλονται μιλούν του τραγουδιού τα λόγια
και τραγουδώ αντάμα της
μα ακούγοντας το κλάμα της
πριν καλά καλά ξημερωθώ
κλείνομαι σε υπόγεια.
Περνούν απόψε απ τι κερί είκοσι έξι χρόνια
αγάπες, έρωτες, φιλιά
που πέταξαν σαν τα πουλιά.
Μα τώρα ξέρω που θα βρω
αυτά που ζουν αιώνια.
Μια μυρωδιά σβηστού κεριού Ανάσταση θυμίζει
κι ας κλαίει η νύχτα με καλεί
ν’ ανέβω ακόμα ένα σκαλί
στο έναστρο αγνάντιο, τη ζωή
να δω, κι ας με φοβίζει.
Αιώνιο φως, ηλίου φως και νύχτας πυρωμένης
αγία η φλόγα του κεριού
μα η ζωή είναι αλλού…
Εκεί που αν τύχει και τη βρεις
ποτέ δε την χορταίνεις…
8 - 12 - 2005
Μεθώνη Μεσσηνίας Δ.Μ.
