Neck work & σετάρισμα
Όπως μπορεί να δει κανείς από την πρώτη από τις φωτογραφίες, το μπράτσο αυτής της 51 ήρθε σε ένα πολύ ανοιχτό νεκροφιλικό χρώμα... Το πρώτο πράγμα λοιπόν που σκέφτηκα ήταν πως θα κατάφερνα να το κάνω tint και με την ευκαιρία να δοκιμάσω να του δώσω γυαλιστερή υφή.
Το ασφαλέστερο μέσο για την αλλαγή του χρώματος, είναι πιθανότατα η ανιλίνη νερού. Έχουν χρησιμοποιηθεί όμως τα πάντα από διάφορους DIYers, ένα πολύ δημοφιλές μέσο φαίνεται να είναι η βαφή για παπούτσια (!!!). Εγώ ήθελα να δώσω μια ελαφριά κιτρινισμένη, "reliced" όψη, όπως θα ήταν ένα φυσικό μπράτσο μετά από μερικά χρόνια. Κατά τη γνώμη μου, το τελείως "κεχριμπαρί" χρώμα που έχουν πολλά nitro έτοιμα βαμμένα μπράτσα χρειάζεται και το κατάλληλο χρώμα στο σώμα για να αναδειχτεί. Επίσης εξαρχής είχα κατά νου ότι το σώμα της 51 θα βαφτεί κάποια στιγμή, οπότε θέλησα να αποφύγω τις υπερβολές.
Η χρωστική που χρησιμοποιήσα μπορεί να βρεθεί σε κάθε οικιακό φαρμακείο και είναι το γνωστό μας... Betadine (!). Είναι ένα πολύ ασφαλές μέσο "βαφής", καθώς αφήνει μια πολύ αδιόρατη "σκιά" σε κάθε πέρασμα.
Πρώτα λοιπόν τρίφτηκε το μπράτσο για να αφαιρεθεί το ελαρφύ στρώμα πολυεστέρα που έχει πάνω. Με την ευκαιρία αφαιρέθηκε και το σήμα της Squier. Για να καθαριστεί πριν το βάψιμο, περάστηκε με νάφθα.
Στη συνέχεια περάστηκαν αλεπάλληλα στρώματα της χρωστικής, η οποία αφηνόταν λίγα δευτερόλεπτα πάνω και μετά σκουπιζόταν. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι να πάρει το ξύλο την απόχρωση που ήθελα. Να σημειώσω ότι το ξύλο απορροφά επιφανειακά (σε ελάχιστο βάθος) το χρώμα, οπότε το αποτέλεσμα είναι λίγο ως πολύ μόνιμο.
Μετά την αλλαγή χρώματος στο πιο... κιτρινιάρικο, ήρθε η ώρα να περαστεί το βερνίκι. Εδώ έχουμε ένα ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του και δεν ωφελεί να επεκταθώ. Αρκεί να πω πάντως ότι η τακτική είναι να περνά κάποιος 2-3 πολύ ελαφρά στρώματα νίτρο κάθε μέρα, με διαφορά μερικές ώρες μεταξύ τους. Επίσης, στο τέλος κάθε μέρας, το μπράτσο τριβόταν με ντουκόχαρτο 600-1000 βαθμών για να απαλλαγεί από το επιφανειακό στρώμα (που μπορεί να περιέχει σκόνη, κλπ) και να είναι έτοιμο για το επόμενο χέρι.
Μετά από μερικές μέρες και πολύ τρίψιμο, το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό. Έδειξε πραγματικά όταν τρίφτηκε με micromesh, και αποκαλύφθηκε η γυαλάδα του. Εδώ όσο περισσότερη υπομονή έχει κανείς τόσο το καλύτερο. Το νίτρο συνεχίζει να στεγνώνει και να σκληραίνει μήνες μετά την αρχική εφαρμογή του!!
Αφού λοιπόν στέγνωσαν, συναρμολογήθηκαν και ελέγχθηκαν όλα, το τελικό στάδιο ήταν το σετάρισμα. Πριν απ’αυτό όμως και λόγω της προσωπικής μου ανωμαλίας να θέλω όλες μου οι κιθάρες να έχουν εξαιρετικά χαμηλό action χωρίς τριξίματα, έκανα ένα "fret level, dress and crowning" στα τάστα. Δεν χρειάστηκε πάρα πολύ, γιατί όπως προείπα τα τάστα της 51 είναι σωστά βαλμένα, εδώ απλώς πήγα για το 101%. Εννοείται ότι στρογγυλεύτηκαν οι άκρες όπως και οι άκρες της ταστιέρας.
Παρεμπιπτόντως, ένας γνωστός μου επευφημούσε γνωστές κιθάρες γιατί έρχονται από το εργοστάσιο με αυτό το fret-roll... ηρεμήστε παιδιά, κάθε μέτριος τεχνικός το κάνει σε μισή ωρίτσα...
Στο μπράτσο τοποθετήθηκε shim για να έρθουν πιο πάνω τα σελάκια στη γέφυρα, εκ’των υστέρων όμως αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται μάλλον, και μάλιστα κάνει και λίγο σκληρότερη την κιθάρα.
Το finishing touch ήταν ένα αυτοκόλλητο “Fender Fiftyone” που έφτιαξε ο φίλος elavd (γνωστός αυτοκολλητάκιας).
Ακολουθούν συμπεράσματα από το "πείραμα"
