ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

[Arcadios]

Όταν η πλανώδεια σκέψη σου βρεί ένα τόπο για να αράξει
όταν η πλανώδεια σκέψη σου ερεθιστεί από το χρώµα του χρόνου
τότε και η ψυχή σου αµόλυντη θα έχει ξεκουραστεί από την αναζήτηση
τότε θα έχει βρεί το κλείδι για να διαφύγει
από αυτό το κορµί που σαπίζει σαν κελί απ' την υγρασία της εγκατάληψης

Όσο η πλανώδεια σκέψη µου θα είναι σε σένα ήρωα
όσο η πλανώδεια σκέψη µου θα σε αναζητεί στα ερείπια της µνήµης
τόσο θα θολώνει η όραση µου από τα δάκρυα της απληστίας µου
για την εικόνα και τον λόγο σου που δεν χόρτασα
µέχρι η ψυχή σου βρεί αυτό που πάντα αναζητούσε στα ταξίδια της
αυτό το ασύληπτο χρώµα του χρόνου που όµοιο του δεν υπάρχει

Όσο η εικόνα σου θα ποτίζει σαν νερό τον κήπο των αισθήσεων
που φύτρωσαν εκεί µέσα βαθειά στο σαλεµένο µου µυαλό
καλή αντάµωση µ'αυτούς που σε περιµένουν πολεµιστή
θα είσαι η αφετηρία,η πορεία και το τέλος της πιο γενναίας µάχης

Όταν η πλανώδεια σκέψη σου ερεθιστεί από το χρώµα του χρόνου
όσο η πλανώδεια σκέψη µου θα σε αναζητεί στα ερείπια της µνήµης
θα έχεις φύγει τόσο µακρυά που η γή θα είναι κόκκος άµµου
ξαπλωµένος στην νύχτα σκεπασµένος από άστρα για πάντα νικητής

Εκεί που οι αποστάσεις και η λογική είναι αστεία
εκεί που η ύλη δεν έχει νόηµα απόκτησης απλά υπάρχει
εκεί που η µοναξιά και η εγκατάληψη γίνεται φώς
και το λυτρωµένο φώς γίνεται η µονάκριβη αλήθεια

Εκεί κάπου ανάµεσα στο λογικό και στο παράλογο
θα υπάρχεις σαν πλανώδεια αλήτικη αχτίδα
για να φωτίζεις τα µοναχικά µας µονοπάτια
σκίζοντας τα σκοτάδια της κοσµικής µας µοναξιάς

[trivial]

καταρχάς καλώς ήρθες 

ομολογώ ότι σε πολλά σημεία το ποίημά σου με άγγιξε...
μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής σε έναν σημαντικό για σένα ήρωα/ πρόσωπο/ ιδέα... βαθιά προσωπικό κι όμως το νόημά του σε αγγίζει.

[Arcadios]

το έγραψα μερικές μέρες αφού ο "ήρωας" πια βαρέθηκε την πεντάμηνη μάχη με τον καρκίνο.....και έφυγε.
Του το αφιερώνω όπως και σε όλους αυτούς τους "ήρωες" που πάλεψαν.
Καλως σας βρείκα 

[pinelopi]

Εκεί κάπου ανάµεσα στο λογικό και στο παράλογο
θα υπάρχεις σαν πλανώδεια αλήτικη αχτίδα
για να φωτίζεις τα µοναχικά µας µονοπάτια
σκίζοντας τα σκοτάδια της κοσµικής µας µοναξιάς

Η περιπλάνησή σου στις αναμνήσεις που θέλεις να κρατηθούν ζωντανές είναι όμορφη.
Το τετράστιχο που παραθέτω μου άρεσε περισσότερο γιατί συγκεντρώνει όλα τα προηγούμενα με μια λιτότητα που καθόλου δεν υπολείπεται ουσίας.

Είναι μαγικό να υπάρχουν μέσα μας άνθρωποι που μας φωτίζουν. Είναι η μεγαλύτερη και η σπουδαιότερη κληρονομιά που μας αφήνουν.

[Χρυσάνθη]

Ομολογώ ότι με...ταρακούνησαν τα λόγια σου, ειλικρινά, διαφορετικό, βαθύ, ουσιαστικό με συναίσθημα και σκέψη, την καλησπέρα μου.