Στο Δίφωνο Νοεμβρίου 2007 υπάρχει συνέντευξη που έδωσαν ο Μάρκος Κούμαρης και ο Γιάννης Βαρνάβας στον Αντώνη Μποσκοϊτη. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα.
Α.Μ. Είστε το μοναδικό επί του παρόντος εγχώριο ρέγκε συγκρότημα. Δεδομένης της ύπαρξης ελάχιστων προκατόχων σας επί ελληνικού εδάφους - κυρίως των Sharp Ties τη δεκαετία του 80 - τι βλέπετε να έχει αλλάξει στον τρόπο που ασχολείστε με το συγκεκριμένο μουσικό είδος;
Μ.Κ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ακούσει πολύ τη δουλειά των προκατόχων μας. Αυτό που ίσως μας διαφοροποιεί είναι ότι για πρώτη φορά βάλαμε ελληνικό στίχο πάνω σε ρυθμούς ρέγκε και ότι προσπαθήσαμε να μελετήσουμε πάρα πολύ το groove της Jamaica. Ο στίχος μας, απ' την άλλη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις ανησυχίες ενός ανθρώπου που ζει στην εποχή μας. Η στάμπα του πολιτικοποιημένου πιθανόν να μας μπήκε από τη στιγμή που δεν τραγουδάμε μόνο το "σ' αγαπώ μ' αγαπάς" βάσει του οποίου εκφράζεται δυστυχώς το 95% των Ελλήνων στιχουργών.
Α.Μ. Σε κομμάτια όπως το Trendy Λίτσα και Brain Control μιλάτε για πολύ σοβαρά θέματα, πάντα όμως μέσα από χορευτικούς, ακόμη και καλοκαιρινούς θα λέγαμε, χαρούμενους, αισιόδοξους ρυθμούς, σε αντίθεση με το λεγόμενο έντεχνο όπου συνήθως κυριαρχεί η εσωστρέφεια. Πόσο εφικτό είναι να περνάτε τα μηνύματά σας μέσα από τη μουσική σας ή τη μουσική ρέγκε γενικότερα;
Μ.Κ. Κάποιος είχε πει πολύ εύστοχα ότι πρέπει επιτέλους να απενοχοποιηθεί η γιορτή. Η γιορτή είναι μια δύναμη πάρα πολύ αναζωογονητική. Το κύριο πράγμα είναι να περάσεις θετικά μηνύματα, να μη λες ότι αυτός το κάνει λάθος, αλλά να λες ότι έτσι θα το κάνουμε καλύτερα! Πρέπει να επικεντρωνόμαστε στη θετική πλευρά των πραγμάτων. Μόνο έτσι μπορείς ν' αντλήσεις ενέργεια και να την μεταφέρεις στους άλλους. Στην Ελλάδα, ναι, είναι παράξενο να συνδυάζεις σοβαρά ζητήματα με χαρούμενες μουσικές, ίσως όμως εμείς ν' ακολουθούμε τις επιρροές μας και ό,τι μας δίδαξαν ο Bob Marley, o Manu Chao και άλλοι. Κοινώς, fiesta si, miseria no!
Γ.Β. Κλασικό παράδειγμα αυτού που λέμε είναι το τραγούδι One Love του Bob Marley. Άμα ακούσεις τη μελωδία, δε θα σου φανεί κάτι παραπάνω από ένα παιδικό τραγουδάκι. Κι όμως, θα μπορούσε να είναι παγκόσμιος ύμνος!
