Η ποιοτική μουσική ΔΕΝ ειναι αυτή που γίνεται χωρίς απότερο σκοπό το χρήμα. Τεράστια ονόματα έκαναν απίστευτα πράγματα με κινητήριο δύναμη τους το κέρδος, τη φήμη, το "να πιασουν την καλη". πρώτο και μέγιστο παραδειγμα που μου έρχεται στο νου, ο μέγας James Brown. Ο πατέρας νονος και κουνιάδος της Funk, ήταν όπως και πολλοί πολλοί άλλοι τυχοδιώκτης.
Άρα ουτε καν αυτό δεν είναι ποιοτική μουσική.
Κατα τη γνώμη μου, η ποιότητα έγγυται στη ψυχοσύνθεση του καθενός. Ποιοτικό, αν υπάρχει, είναι αυτό που μπορεί να επιρρεάσει κάποιον. Και είναι σαφώς υποκειμενικός σαν όρος. Αν ένα καψουρομπαλαντοποπ τραγούδι βοηθά μια 15χρονη να ξεπεράσει το συνδρομο κατωτερότητας της, τότε έχει αξία. Αξία που δεν έχει σχέση με την πρόθεση του καλλιτέχνη καν, ούτε τα ποιοτικα/μορφολογικα στοιχεία του τραγουδιου. Αξία που του προσδίδει η σημασία του για τον εκάστοτε ακροατη.