4 ιστορίες της πολυκατοικίας

[pimami]

Απ’ το  παράθυρο βλέπεις
την αλάνα με τις γίδες που βοσκάνε το χορτάρι..
πέντε μέτρα επί πέντε
ο κόσμος τους
όσο όσο για τη βοσκή μιας ζωής.

Γύρω γύρω πολυκατοικίες
που αν κοιτάξεις μέσα απ’ τα παράθυρά τους
βλέπεις το ίδιο άκακα ζώα
που επειδή η δικιά τους βοσκή περισσεύει
άρχισαν να ανεβαίνουν ορόφους
να πεινούν όλο και περσότερο

..μην πάει χαμένο τόσο χορτάρι!

                                    -------

Ο πρώτος όροφος βλέπει στον κήπο
Ο δεύτερος όροφος βλέπει στην πλατεία
Ο τρίτος.. ο τρίτος! Στη θάλασσα βλέπει ο τρίτος

Στην ταράτσα θαρρείς και βλέπεις το Θεό

Τελικά νοίκιασε στο υπόγειο
για να κρυφτεί απ’ όλα
                                       και να τα βλέπει όλα..

                                     -------

Τα χέρια μου επαναστάτησαν, εκπλήσσοντάς με..
Χτυπώ με εκδικητική λύσσα τον τοίχο που με χωρίζει απ’ τον γείτονα!
Τα μεταμεσονύχτια τσιφτετέλια φταιν…
κάποιος προσπαθεί να κοιμηθεί
κάποιος γλεντάει

ξέχασα…

τα χέρια μου χτυπούν τον τοίχο στον
ρυθμό του τραγουδιού..

κοιμήθηκα

                            -----------

Στον ανελκυστήρα

απομακρύνθηκε από τον τοίχο του φρέατος
τα περιθώρια ελάχιστα
κόλλησε τη μουτσούνα του στον καθρέφτη
κι ανακάλυψε τον συνταξιδιώτη του

-πού πηγαίνετε;
-στο υπόγειο
-ας ανέβω τότε στην ταράτσα και κατεβαίνετε έπειτα

..κάνει κάθε μέρα την πιο άσκοπη βόλτα της ζωής του
κι όμως ποτέ δεν συνέχισε στον προορισμό του

                                                                          Δ.Μ.
                                                                      Καλαμάτα, 2007.

[paionid]

Μεγαλε στιχοπλοκε διαβασα ενα ποιημα σου κατα τυχη και στη συνεχεια εψαξα και διαβασα παρα πολλα. Για ακομα μια φορα με κατεπληξες.

[pinelopi]

Δημοσθένη, η τελευταία ιστορία σου , αυτή η ''ενώπιος ενωπίω'' ή ''κοίταξα στον καθρέφτη και συστήθηκα με τον άγνωστο'' μου έχει φέρει ένα τσουβάλι σκέψεις στο μυαλό.
Σ' ευχαριστώ για τα ερείσματα, για τα κίνητρα που δίνεις να ''κοιτιέμαι'' στον καθρέφτη που και που...

[pascal.]

Δημοσθένη δε συνηθίζω να σχολιάζω τις δημιουργίες σου, γιατί το βρίσκω άσκοπο να σε επαινώ συνέχεια.

Αυτό εδώ που διάβασα όμως ήταντόσο ξεχωριστό και συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με όσα νοήματα νομίζω ότι έχω συλλάβει. Είναι πολύ έξυπνα δοσμένα.

[Μαργαρίτα Π.]

Γύρω γύρω πολυκατοικίες
που αν κοιτάξεις μέσα απ’ τα παράθυρά τους
βλέπεις το ίδιο άκακα ζώα
που επειδή η δικιά τους βοσκή περισσεύει
άρχισαν να ανεβαίνουν ορόφους
να πεινούν όλο και περσότερο

..μην πάει χαμένο τόσο χορτάρι!

                                    -------



Στην ταράτσα θαρρείς και βλέπεις το Θεό

Τελικά νοίκιασε στο υπόγειο
για να κρυφτεί απ’ όλα
                                       και να τα βλέπει όλα..

                                                                                                   

Δημοσθένη χειροκροτώ! 

[pimami]

σας ευχαριστώ για τους επαίνους σας μα πιο πολύ για την προσοχή σας!  πως φαίνεται πως είμαστε η γενιά της πολυκατοικίας τελικά....
                                        άντε καλό βράδυ!

[Αλκιβιάδης]

  πως φαίνεται πως είμαστε η γενιά της πολυκατοικίας τελικά....
                                       

Όντως, η γενιά της πολυκατοικίας, δίκιο έχεις!

Μερικές φορές παραθέτω κάποια σημεία που μου άρεσαν περισσότερο στα ποιήματα ή στους στίχους που διαβάζω σε αυτή τη στήλη, αλλά στο παρόν δεν το έκανα γιατί απλούστατα είναι ένα εξαιρετικό ποίημα από την αρχή ως το τέλος. Συγχαρητήρια!

[Fusalida]

  Ναι, είμαστε σίγουρα η γενιά της πολυκατοικίας...Κι αυτό το νιωθείς βαθιά να σε τρυπάει, οταν γνωρίζεις τους "άλλους"... Τα παιδιά της επαρχίας....τα παιδιά που ζουν σε μικρά σπιτάκια, έχουν όμως μεγάλες καρδιές, μεγάλες ανθρώπινες στιγμές που εντοπίζονται στις πιο μικρές λεπτομέριες,που έχουν φίλους αλλιώτικους....σχεδόν αλιθηνούς, που έχουν, το κυριότερο, χαμογελαστές και ηλιόλουστες αναμνήσεις....Εμείς τι έχουμε;;;

  Τούτο το ποιήμα ήρθε την κατάλληλη στιγμή, τώρα που γύρισα εδώ....δε το πίστευα πως θα μπορούσα να δω ποτέ την Αθήνα με τέτοια απέχθεια...Ναι, ήρθε την κατάλληλη στιγμή τώρα που συνειδητοποιώ πως έχω εθιστεί στην παρουσία του ήλιου, της θάλασσας, του νοτιά, στην χαμογελαστή καλημέρα του κύριου Νίκου....Τώρα που νιώθω μικρή, αδύναμη, ανάπηρη, αμήχανη, τώρα που νιώθω πινασμένη...Ξέρω, τουλάχιστον τώρα από που προέρχεται αυτή η βουλιμία μου.....

Να'σαι καλά ρε Δημοσθένη....

[agrypnos]

τελειο!!δεν εχω ζησει ποτε σε πολυκατοικια ,και μετα απο αυτο ευχομαι να μην χρειαστει να ζησω ποτε...

[Amylo]

εγω ζω σε υπογειο..(μονοατοικιας)..και το ποιημα σου ηταν καταπλικτκο..οντος το καθε μπαλκονι βλεπει κατι δαφορετικο...αλλα στο υπογειο τα βλεπεις ολα...καθε παραθυρο ειναι ενας διαφορετικος πινακας ζωγραφικης...συνχαρητηρια φιλε..

[Ariel_1]

φανταστικό. Είναι απλά πάρα πολύ καλό.

[pimami]

μετά από πολύ καιρό,
σχολιάζοντες αναγνώστες του παρόντος σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και...

amylo η θέα του διαμερίσματος του καθενός τελικά δεν εξαρτάται από τον όροφο.. μπορεί κάποιος να πνίγεται και στην ταράτσα..

bazz εγώ στη θέση σου θα ήμουν περίεργος πάντως..

Γιώτα αν τα ποιήματα έρχονται την κατάλληλη στιγμή οι μόνοι υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι οι αναγνώστες.. οπότε οφείλεις ένα ευχαριστώ στον εαυτό σου.. Να σαι καλά κι εσύ!