Ως κιθαρίστας που ξεκίνησα μόνος μου και μετά πήγα σε ωδείο και τώρα ως καθηγητής σε ωδεία έχω να πω τα εξής (τα έχω ξαναπεί βέβαια αλλά δε πειράζει)..
Σε καμμία περίπτωση μόνος σου!! Τα σχεδόν βέβαια λάθη στην τεχνική δημιουργούν τέτοιες κακές συνήθειες που είναι δύσκολο να κοπούν ακόμα και αν μετά πας σε ωδείο. Τώρα αν επιλέξεις ιδιαίτερο μάθημα ή ωδείο, είναι προσωπικό ζήτημα αλλά σε καμμία περίπτωση μόνος σου!!
Τώρα όσον αφορά στο ιδιαίτερο μάθημα. Αν απευθυνθείς σε κάποιον επιβεβαιωμένα πολύ καλό δάσκαλο (έχεις πάρει πολλές γνώμες) και έχεις δει τους μαθητές του (άρα τη δουλειά του), οκ! Αλλιώς, αυτή η "ελευθερία" στη διδακταία ύλη δε σημαίνει πως είναι απαραίτητα και κάτι θετικό... Π.χ. το να σου δείξει ο δάσκαλος απο το 5ο μάθημα το "Fear Of The Dark" επειδή εσύ του το ζήτησες και να πληρώνεις επι 8 μήνες και βάλε για να το ψιλοπαίξεις, δεν κάνει το δάσκαλο καλό... Απατεώνα τον κάνει!! Και αυτά ΔΕΝ είναι σπάνια φαινόμενα! Έχω χάσει κάμποσους μαθητές επειδή δεν ήμουν απατεώνας αλλά κατα τη γνώμη τους δεν ήμουν καλός δάσκαλος. By the way... κανείς τους δεν παίζει κιθάρα πλέον...
Όσον αφορά τώρα στα ωδεία. Σαφώς και για να παραμείνεις σε ένα ωδείο για περισσότερα απο 5 χρόνια (όχι 2-3, τουλάχιστο στην κλασική κιθάρα) προφανώς έχεις βλέψεις για πτυχίο. Αν δεν έχεις, μπορείς να σταματήσεις. Αλλα και να σταματήσεις, (και πάλι μιλάω για κλασική κιθάρα) ας μη νομίσεις πως μπορείς να προχωρήσεις και πολύ χωρίς το δάσκαλο. 5 χρόνια σπουδών ΔΕΝ είναι αρκετά για να καταφέρεις να παίξεις π.χ. το "La Catedral" του Barrios, ή τις "Variations" του Sor, ακόμα και το "Asturias" του Αlbeniz ή το "Requerdos De La Alhambra" του Tarrega, δηλαδή κομμάτια που όλοι οι κλασικοί κιθαρίστες θέλουν να παίξουν. Αν κάποιος θέλει απλά να παίξει το "Nothing Else Matters" οκ! Μπορεί και χωρίς δάσκαλο μετά απο κάποια λίγα χρόνια μαθημάτων!
Όσον αφορά στην ύλη των ωδείων, υπάρχει τεράστιος όγκος κομματιών που μπορεί να παίξει ένας μαθητής οποιουδήποτε επιπέδου και μάλιστα πολύ καλά κατανεμημένα ανα βαθμό δυσκολίας. Όταν βέβαια κάποιος εξετάζεται για να περάσει σε κάποιο επίπεδο, υπάρχουν κάποια standards. Πχ. για να μπει κάποιος στη Μέση, οφείλει να παίξει και ένα κομμάτι με την τεχνική του tremolo, κανείς όμως δε του επιβάλλει ποιο κομμάτι τρέμολο θα παίξει. Πρέπει να παίξει και Bach. Όχι λόγω Bachολαγνείας, αλλά γιατί είναι ο κορυφαίος εκπρόσωπος μιας εποχής (Baroque) και ενός ιδιαίτερου τρόπου σύνθεσης (πολυφωνία) που ένας κιθαρίστας οφείλει να γνωρίζει να παίζει. Κανείς όμως δε του επιβάλλει ποιο μέρος απο ποια σουίτα θα παίξει. Υπάρχουν επιλογές. Μη νομίσει κάποιος δηλαδή πως σε όποιο ωδείο και να παει η διδακταία ύλη είναι "κονσέρβα" και πως όλοι οι μαθητές παίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα σα ρομποτάκια! Τη δεκαετία του '50 μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο (τότε βεβαίως έβαζαν και αυγά στη μασχάλη του μαθητή για να κρατήσουν τον αγκώνα κοντά στο σώμα!! ), πλέον όμως δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Απο εκεί και πέρα... βεβαίως υπάρχουν ωδεία και ωδεία. Δεν αντιλέγω. Υπάρχουν διαφορές και αυτές είναι κυρίως θέμα ιδιοκτήτη-διευθυντή. Αν αυτοί είναι ψιλοαπατεώνες, τότε και το ωδείο είναι για κλάμματα. Αν είναι σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι, τότε και το ωδείο είναι σοβαρό. Κοινώς συμβαίνει ό'τι συμβαίνει και οπουδήποτε αλλού!
Αν τώρα βέβαια κάποιος απορρίπτει γενικώς τα ωδεία και τους δασκάλους γιατί νομίζει πως ενώ μπορεί να μάθει άμεσα όλα όσα γουστάρει να παίξει, οι "παλιοδάσκαλοι" τον τραινάρουν για να του παίρνουν τα λεφτά, αυτό δεν είναι πρόβλημα των δασκάλων ούτε των ωδείων... Είναι καθαρά πρόβλημα στο μυαλό του μαθητή. Ας καθίσει μόνος του, ας σπάσει τα μούτρα του (εκτός και αν είναι τρομερά μεγάλο ταλέντο) και ας πάει μετά στο ωδείο ή στο δάσκαλο να μάθει να παίζει. Και ας τραβάει μετά ο δάσκαλος τα μαλλιά του για να διορθώσει όλες τις κακές τεχνικές!!!
Αν βέβαια, το μόνο που θέλει κάποιος είναι να μάθει να παίζει το "Να μ' αγαπάς" στην παραλία (και οι άλλοι να του τρώνε τα γκομενάκια όσο αυτός παίζει
), τότε πάω πάσο! Αυτό μπορεί να το παίξει κάποιος και χωρίς δάσκαλο.
Αυτά τα ολίγα
