Να το λες, να το θυμίζεις συνέχεια πως μεσ'τα δυο μας χέρια κρατάμε το λυχνάρι...κι ίσως λίγο απ'το θάρρος μας να αναστηθει...κι ισώς το κρίμα το πικρό να το αποφύγουμε....
Είναι δικά μου αυτά τα λόγια....υπερβολή;;;; Ίσως ναι, δεν ξέρω....ίσως όχι τα λόγια αλλά τα συναισθήματα...τη συγχώνευση όλης της ομορφιάς, όλης της ούσιας του κόσμου σ'ένα μόνο φιλί
Κι αυτό το ποιήμα ήρθε την κατάλληλη στιγμή....Συνεννοημένοι είστε;;;
Να'σαι καλά Στέργιε...