απο εκει και περα αν παρουμε για παραδειγμα ενα πιανο υπαρχουν πολλων ειδων κομματια που αν παιχτουν σε αλλη τονικοτητα θα ψιλοχαλασουν. αυτο εχει να κανει με τις συχνοτητες που δημιουργουνται κατα τη συνηχηση των νοτων...
ή πιο απλα αν το αλλαξουμε τονικοτητα μπορει να μπασσαρει ή να πριμαρει πολυ
πραγμα που θα αλλαξει και το τελικο αισθητικο αποτελεσμα
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, γιατί αν σκεφτούμε τη δομή του δωδεκάφθογγου συστήματος, η μεταφορά απο Ντο σε Ρε ενός κομματιού συνεπάγετε τον πολλαπλασιασμό
όλων των συχνοτήτων κατα ένα παράγοντα 1,12246. Αλλα όλων. Άρα δεν μπορώ να πώ οτι ισχύει αυτό, γιατί συγκεκριμένα το πιάνο έχει "συμπαθητικές" χορδές για όλους τους φθόγγους... Απο την άλλη, δεν μπορώ να πιστέψω οτι μια διαφορά 2 τόνων μπορεί να επιφέρει τόσο έντονο πριμάρισμα..
Μια πιθανή εξήγηση, που είχα ακούσει (αλλά δε νομίζω πως ισχύει στη δυτική μουσική):
Οι δρόμοι παλιά είχαν και "ενδιάμεσους" τόνους. Με την κβαντοποίηση όμως που επέφεραν οι δυτικοί, αυτά τα ενδιάμεσα διαστήματα σιγά σιγά χάθηκαν.. Και ενώ π.χ. το Ρε Χιτζαζ τυγχάνει να συμπίπτει με τον σωστό Χιτζαζ δρόμο, αν το παίξεις από Ντο, δε θα "ταιριάζει" ακριβώς, θα χρειαζόταν κάποια ενδιάμεσα σημεία για να είναι όπως πρέπει...
Η "κβαντοποίηση" που αναφέρεις είναι ο περίφημος συγκερασμός. Στο άρθρο που έχω βάλει, υπάρχει μια ανάλυση που έκανα πάνω στο ζήτημα αυτό. Κάτι πάει να γίνει εδώ, αλλα δεν μπορώ να το δουλέψω καλά στο κεφάλι μου τώρα. Στείλε μου τις νότες της ρε Χιτζαζ, να ρίξω μια ματιά. Αν και δεν νομίζω οτι είσαι ακριβώς σε αυτά που λέω, μάλλον απο δικιά μου απροσεξία κατα τη διατύπωση. Αυτό που έλεγα είναι ότι η μία τονικότητα ήταν πιο κατάλληλη για το κομμάτι...
Τα αταστα όργανα (ή οποιοδηποτε οργανο που δεν εχει οδηγους για τις νοτες (το καλυτερο παραδειγμα ειναι το theremin))ειναι και τα πιο δυσκολα και τα πιο πληρη στη σωστη μουσικη ερμηνεια.Αυτο εχει να κανει με την παραδοχη του 12φθογγου δυτικου συστηματος που όρισε τη συχνοτικη αποσταση στα ημιτονια και ετσι εφτιαξε ολες τις κλιμακες.Λογω μη γραμμικοτητας δεν μπορουν να παραχθουν ομως ολες οι κλιμακες ακριβως και ουσιαστικα όλα τα ταστωμένα (ή πληκτροφόρα) οργανα ειναι " σχετικα παραφωνα" σε ορισμενες κλιμακες.Ενας εξαιρετικος βιολιστης ομως, για καποιο λογο παιζει τις λαθος νοτες εκει που θα επρεπε να ειναι δηλ ειτε τις οξυνει ή τις flatten (sorry δεν ξερω το ρήμα της υφεσης 
) απειροελαχιστα.
Είναι παράφωνα σε ορισμένες
νότες. Αν και απο τη στιγμή που οι κλίμακες αποτελούνται απο 7 στους 12 φθόγγους, θα μπορούσαμε να θέσουμε κάποιες κλίμακες ώς περισσότερο παράφωνες. Αλλα εδώ υπάρχει το εξής "πρόβλημα": οτι ακριβώς λόγο του συγκερασμού, μιά μελωδία είναι μια αρχική νότα, και μετά νότες που σχετίζονται συχνοτικά με την αρχική. Ο συγκερασμός ανεξαρτητοποίησε την αρχική νότα. Με το παλιότερο σύστημα, μια μελωδία είχε κυριολεκτικά άλλο άκουσμα απο ρε και άλλο απο σι. Τώρα αυτό δεν υφίσταται. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δεν έχει κάπου αποθηκευμένες τις "σωστές" νότες. Αν αύριο το πρωί, ακούγατε ένα κομμάτι σε ξί φαλτσόρε, αν η συχνοτική ακολουθία ήταν σωστή, δηλαδή αν ξεκινούσε με ξεκούρδιστη χορδή και οι υπόλοιπες ήταν "σωστά" ξεκούρδιστες, θα λέγατε "Πωπω κομματάρα!"
Αρα, με τη παραδοχή, οτι ένα μουσικό κομμάτι είναι μια ακολουθία συχνοτήτων, με συγκεκριμένο λόγο μεταξύ τους, έχουμε τη πλήρη ανεξαρτησία της κλίμακας!
Είχα σκεφτεί, χωρίς να ξέρω αν είναι σωστό αυτό, οτι ίσως και να παίζει ρόλο το οτι αν ακούσω το κομμάτι μερικές φορές μου αποτυπώνεται στο μυαλό με κάποια συγκεκιμένη τονικότητα και κάθε φορά που το ακούω αναζητώ να το ακούσω με την συγκεκριμένη τονικότητα..
Έλα ντε που το κομμάτι μου είχε αποτυπωθεί με τη τονικότητα που δεν μου άρεσε....
