Πριν λίγες μέρες σκοτώθηκε ένα παιδί 24 χρονών που ήταν πολύ κοντά μου. Ο μόνος άνθρωπος που με ηρεμούσε, που πίστευα τόσο. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν απαίσιες. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, να το αντέξω, έριχνα ευθύνες σε μένα που δε βρισκόμουν δίπλα του εκείνη την ώρα. Ήμουνα πληγωμένη που έχασα τον άνθρωπό μου πριν προλάβω να κάνω μαζί του πράγματα που είχαμε ονειρευτεί και τα αφήναμε για λίγο αργότερα. Ήθελα να βρώ έναν τρόπο να πάω μαζί του και γι' αυτό έψαχνα να βρώ αν οι ψυχές συναντιούνται εκεί και συνεχίζουν μια άλλη ζωή. Χθες λοιπόν είχα μια συναυλία αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκη, μια ιεροτελεστία, και εφόσον δεν ήταν κάτι υπερβολικά χαρούμενο αποφάσισα να πάω γιατι δεν είναι επαγγελματικό να μην πάω αν και δεν είχα καθόλου όρεξη. Ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά και δεν ήθελα να βοηθήσω τον εαυτό μου. Πίστευα ότι εφόσον αυτός δεν πρόκειται να γυρίσει πρέπει κι εγώ να τυραννιέμαι και να βασανίζομαι. Στην αρχή η αλήθεια είναι πως ήταν δύσκολο όμως εκφράστηκα τόσο πολύ μέσα από τα τραγούδια και θυμήθηκα ότι στις 2 πολύ άσχημες στιγμές της ζωής μου η μουσική θεράπευσε την ψυχή μου. Έβρισκα καταφύγιο μέσα σε αίθουσες μουσικής παρέα με πολυφωνικά σχήματα. Δενόμουνα με τη μελωδία και γινόμουνα ένα με τους ανθρώπους που τόσο τέλεια εναρμονίζονται οι φωνές μας. Δεν ξέρω αν όσοι αφιερώνουν τη ζωή τους στη μουσική παντρεύονται και κάνουν οικογένεια. Εγώ όμως αποφάσισα να αφήσω τη μουσική να μονοπωλεί τον έρωτά μου αφού αυτές τις δύσκολες ώρες με βοήθησε όσο κανένας άνθρωπος δεν μπόρεσε και δεν πρόκειται ποτέ να με πληγώσει. Δεν ξέρω αν είναι παράλογο αυτό που λέω όμως μέσα από τη μουσική επέλλεξα από δω και πέρα να επικοινωνώ, να ερωτεύομαι, να εκφράζομαι. Αυτή με έσωσε από τις ιδέες αυτοκαταστροφής και σήμερα είναι η πρώτη μέρα που σκέφτομαι ότι πρέπει να επουλώσω τα τραύματα που μου άφησε η απώλεια και να συνεχίσω να ζω. Τί είναι για σας η μουσική και που σας έχει βοηθήσει στη ζωή σας;
