Ρισπέκτ για αυτά που πολύ όμορφα λέει η Τατιάνα.
Τώρα, στην απάντηση-παράθεση που έκανε η αγαπητή Αγγέλα, στο οποίο δε θα απαντούσα αν δε χρησιμοποιούσε λίγη από το αγαπημένο μου εκφραστικό μέσο - τη λεπτή (
ειρωνία.
Όχι, κανείς δε με έδεσε και υποχρέωσε να ακούσω "Θανάση" και "Σωκράτη".
Δουλεύω 5 χρόνια κιθαροτραγουδώντας σε διάφορα μαγαζιά. Εστιάζοντας τα τελευταία 3 χρόνια στην περιοχή των Εξαρχείων, παρόλο που αντιλαμβανόμουν την προτίμηση του κόσμου σε ρυθμικά και εύθυμα (για να τους κρατάν ξύπνιους) πράγματα, δεν έλειπε σχεδόν ποτέ (δυο με τρεις φορές την ημέρα) το σχόλιο της ψαγμένης παραγγελιάς ότι
" ωραία μας τα λες (δλδ, σε ανεχόμαστε κι έτσι) αλλά δε μας έπαιξες λίγο Θανάση/Σωκράτη ". Φυσικά υπήρχε, ενίοτε και το αράδιασμα άγνωστων σε εμένα τίτλων, με τη συνήθη αντίδραση τους στην απορία μου "Ούτε αυτό ξερεις;", με ένα ύφος τύπου "καλά, παίζει να 'σαι και για τον μπ***τσο ή σκυλάς" ή "δεν ξέρεις αυτά τα απαυγάσματα της κουλτούρας;". Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, με εμένα υπομονετικά να απαντώ ότι "δεν τους έχω ακούσει αρκετά, αλλά ότι έχω ακούσει δε με έχει ενθουσιάσει". Η επιμονή όμως ήταν επίσης copy/paste σε όλους "ααα, δεν ξέρεις τι χάνεις. έχουν κομματάρες και blablabla".
Ετσι είδα πολλούς τέτοιους τύπους. Τύποι που "ακούω jazz , αλλά και λίγο Σωκράτη", "ακούω metal, αλλά και λίγο Σωκράτη", "ακούω παραδοσιακά, αλλά και λίγο Σωκράτη", αλλά και τύποι/τύπες που έχεις δει να γουστάρουν τη φάση χορεύω σε τραπέζια αλλά KAI κομμάτια του Σωκράτη/Θανάση.
I don't mean any offense or attack, απλά, στα δικά μου μάτια, το φαινόμενο "Θανάσης/Σωκράτης" δε μου φάινεται καθόλου διαφορετικό (από πλευράς φιλοσοφίας της mass culture) από την ίδια διάδοση που έχουν οι Him/Radiohead/Muse/Placebo στην Ελλάδα (παρολο που τους 3 τελευταίους τους ακούω και εγώ), αλλά φυσικά και από το φανατισμό των mass trends στις καφετέριες που αναφέρατε. (Σημειωτέον, εγώ από αυτές ή από club, απέχω επιμόνως, χωρίς φυσικά να το θεωρώ αξιέπαινο ή τρομερό. Απλά δε με εκφράζουν και τη βρίσκω αλλιώς.)
Το γεγονός ότι το mass cultural phenomenon των Θανασης/Σωκράτης μου φαίνεται να διαδίδεται με τα ίδια μέσα, την ίδια εμμονή και τον ίδιο φανατισμό παρομοίων trends, σε συνδυασμό με τη θεοποίηση και προσπάθεια διάδοσης από οπαδούς, και σε συνδυασμό με την καθαρά προσωπική κριτική μου ότι η θλίψη, η μιζέρια, το μεταμοντέρνο progressive παραδοσιακό/λαϊκό δε με εκφράζει (άρα, ούτε και οι μουσικές τους, που πλέον ξεχωρίζω, αλλά μαθαίνω να ακούω για να γνωρίζω καλύτερα "τον εχθρό μου" ) μου δίνει το δικαίωμα, να τους θεωρώ δυο από τους εκνευριστικότερους στην ελληνική μουσική σκηνή.
Αυτά
Και ελπίζω να μη δημιούργησε καμία παρεξήγηση η μεταφορική χρήση της λέξης "φασισμός". Αν ναι, ζητώ συγνώμη.
