Δε μπορεί να είναι μόνο ένα. Διότι τα τραγούδια περιγράφουν τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα το καθένα.
Κατά τη ταπεινή μου άποψη υπάρχουν τραγούδια που ζωγραφίζουν κάθε κατάσταση, κάθε συναίσθημα, κάθε βίωμα με λίγα λόγια που μπορεί να έχει μια ανθρώπινη ζωή...
Αλώστε αυτό δεν είναι τα τραγούδια; Τα αληθινά τραγούδια είναι η ζωή μας...Με αφορμή αυτή γράφτηκαν και προορισμό έχουν πάλι αυτή, τη ζωή του καθενός μας ξεχωριστά.
Υπάρχουν λοιπόν, κάποια τραγούδια που απευθύνονται και στη δική μου ζωή, όπως φαντάζομαι και σε τόσων άλλων...
Αναφέρω ενδεικτικά:
Το "φεύγω" το Ορφέα Περίδη.....Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο στίχο, ό,τι λέει είμαι εγώ...
Το "φυσαλίδα" του Ν.Ζούδιαρη Στην ερμηνεία ο Απόστολος Ρίζος με την Αννα Μπουρμά. Ήταν η αφορμή μιας στροφής 180 μοιρών για μένα τα...ταραγμένα εφηβικά μου χρόνια..( Που μάλλον, δεν έχω περάσει ακόμα! Ευτυχώς δηλαδή!
)
Το "Διόδια" του Σωκράτη Μάλαμα. Για χίλιους δυο λόγους που δε θέλω να αναφέρω. Με δυσκολία από αυτό ξεχωρίζω δύο στίχους: "Αμα δε λιώσουμε μαζί πως θες να γίνουμε ένα;" και " Να σταματήσω τη στιγμή με τα φτερά ανοιγμένα.."
Το "Μερες Αργίας" από Διάφανα Κρίνα, γιατί από αυτό το τραγούδι τους έμαθα, τους αγάπησα και τους λάτρεψα. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι στίχοι που λενε κάτι "για μένα" αλλά που θυμίζει πλέον κι εκείνη την περίοδο του...."ψαχουλέματος" σε μουσικά ορυχεία...
Το "Κάτω απ'το μαξιλάρι" του Θανάση Παπακων/νου. Το "Θα νικήσουμε" ή αλλίως " Venceremos" του Ν.Άσιμου με τον Β. Παπακωνσταντίνου.Όλο το τραγούδι!Ο κάθε στίχος!Αυτό το υπέροχο συντέριασμα των λέξεων... Για λόγους που δε θα ηθελα να αναφέρω.
Το "Πρακτορείο" του Στ. Ξαρχάκου και του Ν. Γκάτσου. Γιατί με αυτό το τραγούδι μεγάλωσα.Με ότι συνεπάγεται αυτό. Μου θυμίζει τους γονείς μου.
Ουφ, επεκτάθηκα πολύ νομίζω!Μα είναι χιλιάδες τραγούδια ανάλογα με τη κάθε στιγμή, με το κάθε βιώμα όπως προείπα...
Τα συγκεκριμένα όμως, εκφράζουν κάτι πιο σταθερό για μένα, που κανένα βιώμα, θέλω να πιστεύω κι ευχομαι, να μη το αλλοιώσει...
Αυτα. Ελπίζω να μη σας κούρασα...
Υ.Γ. Νομίζω, ότι υπάρχει κάποιο παρόμοιο θέμα. Δε παίρνω κι όρκο όμως!
