Πίσω στην Αθήνα
σε μια μαύρη ρουτίνα
γυρεύω διέξοδο να βρω
Ο κόσμος γυρνάει
κι εγώ στη μέση
σαν ένα γαϊτανάκι γνωστό
Μυαλό θολωμένο
της μοίρας γραμμένο
για πάντα να μην μπορώ
Φως και σκοτάδι
της τρέλας σημάδι
και ένα αντίο μισό
Μάτια σκούρα
μαζί στη βαβούρα
μ ένα πλήθος νωθρό
Σπίτι γυρίζω
κι ότι αγγίζω
φαίνεται μελαγχολικό
Κλέινω τα μάτια
περίεργα σκαλοπάτια
σ' ένα όνειρο φαιό...
