22/9/2007
Άνθρωπε...
Γαλουχημένη εκ Θεού
ως είν’ η Άγια Φύση,
έκλεισε στην αγκάλη της
απο μικρή τη Ζήση.
Ότ’ είχε πιο πολύτιμο,
της πρόσφερε με Χάρη.
Δένδρα, ποτάμια και βουνά
και χίλια μύρια κάλλη.
Περίτρανη τελειότητα,
σε όλες τις εκφάνσεις.
Σε σχήματα, σε χρώματα,
στων ήχων τις κυμάνσεις.
Κληρονομιά αμύθητη,
το Θείο τούτο Ποίημα.
Έρωτος σπέρμα τ’ Ουρανού,
στης Γης τα σπλάχνα κύημα.
Μα ήρθε κάποτε καιρός
η Ζήση να τοκίσει,
τα ελέη που της χάρισαν
σειρά της να χαρίσει.
Στον Υιό της τον στερνό,
στ’ Ανθρώπου όλο το Γένος,,
την προίκα της επροίκισε,
να είν’ ευτυχισμένος..
Έτσι έγινε λοιπόν
κι ο Άνθρωπος στην Πλάση,
έμελλε άρχων διοικείν
ζώα, βουνά και δάση.
Γοργά ο Χρόνος κύλαγε
μα πλάι του η Ιστορία,
κατέγραφε εκμαυλισμό,
στου Ανθρώπου την Πορεία.
Άπιστος βάρβαρος , ανίστωρ,
χτυπά αλύπητα,
αυτήν που του δωσε Ζωή
και δώρα ατίμητα.
Καίει, συλεύει, λεηλατεί,
ρημάζει ότι ωραίο.
Αργύρια έχει για ψυχή,
το μέλλον του, μοιραίο...
