βυνιλιο...ασυγκριτα παρα πολυ καλο σε σχεση με ολα.τωρα γιατι?στο βυνιλιο ο ηχος ειναι αναλογικος με αποτελεσμα να μην υποσταται ο ηχος μεγαλη επεξεργασια κ να αποκοπτονται συχνοτητες!
Παιδιά, για σιγά!!!
Βλέπω πολύ μεγάλη σύγχυση επί του θέματος και ότι στην ψηφοφορία το αποτέλεσμα είναι σαφώς υπέρ του βινυλίου, αν και νομίζω ότι οι περισσότεροι μπερδεύουν τη νοσταλγία τους για το LP και το πικάπ με την ποιότητα ήχου, που είναι όμως κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Είναι σαν να λέμε ότι "η ατμομηχανή είναι καλύτερη από τον ηλεκτροκινητήρα, γιατί η καύση του κάρβουνου αυξάνει την πίεση του αέρα, με αποτέλεσμα το τρένο να τρέχει πιο γρήγορα". Ακούγεται ίσως σωστό, αλλά η πραγματικότητα είναι αλλιώς...
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Η όλη διαδικασία εγγραφής/αναπαραγωγής του ήχου από δίσκους είναι στο κάθε βήμα της γεμάτη από μη αναστρέψιμες απώλειες, φθορές, προβλήματα και συμβιβασμούς. Π.χ.
- Απώλειες κατά τη χάραξη του δίσκου: Πώς μπορεί ένα διαμάντι κοπής να χαράξει το αυλάκι σωστά, χωρίς να παραμορφώσει καθόλου τη μορφή του σήματος; Οι δυνάμεις που αναπτύσσονται δεν είναι καθόλου αμελητέες, μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για πραγματικό κόψιμο, όπου βγαίνει "γρέζι" και "ροκανίδια"...
- Απώλειες κατά την εκτύπωση του δίσκου: Πώς μπορεί ένα πλαστικό μέσα σε δευτερόλεπτα να αποτυπώσει τη μορφή του αυλακιού, (μιλάμε για χιλιοστά του χιλιοστού), με μεγάλη ακρίβεια και χωρίς απώλειες, ας μην ξεχνάμε ότι οι θερμοκρασίες κατά την εκτύπωση είναι μεγάλες και τα προβλήματα πολλά. Πόσοι από τους δίσκους που έχετε είναι εντελώς επίπεδοι και πόσοι είναι στραβοί ή παράκεντροι;
- Απώλειες κατά το παίξιμο του δίσκου: Ό,τι και να κάνουμε, η βελόνα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη μορφή του αυλακιού 100% σωστά, είναι σχεδόν αδύνατο και ενάντια στους νόμους της φυσικής. Πάντα θα υπάρχει μία έστω και μικρή διαφορά που μεταφράζεται σε παραμόρφωση του ήχου.
- Φθορά: Μετά από 15 περίπου παιξίματα, αρχίζει η φθορά, όπου η βελόνα πλέον αρχίζει και "οργώνει" το αυλάκι. Η φθορά είναι ύπουλη, αρχικά δεν την καταλαβαίνουμε, αρχίζει σιγά-σιγά και αυξάνεται βαθμιαία όσο περισσότερες φορές παίζουμε το δίσκο.
- Άλλα διάφορα: Ο θόρυβος που προέρχεται από το μοτέρ, τα έδρανα και τους ιμάντες του πικάπ (ακούγεται συνήθως σαν ένα ελαφρό γουργούρισμα στα ήσυχα σημεία του δίσκου), ο στατικός ηλεκτρισμός, οι γρατζουνιές, η σκόνη (αυξάνει κατά πολύ τη φθορά, σαν να τρίβουμε το δίσκο με γυαλόχαρτο), τα χνούδια...
Στον ψηφιακό ήχο έχουμε μεν μια απώλεια κατά την ψηφιοποίηση, αλλά μετά από αυτήν οι απώλειες είναι πρακτικά μηδέν σε όλα τα στάδια. Για όσους δεν την έχουν προσέξει, η απώλεια αυτή είναι ακουστή σαν ένα ελαφρό θρόισμα που αυξομειώνεται μαζί με τον ήχο και ακούγεται συνήθως μόνο σε πολύ απαλά κομμάτια π.χ. σόλο κλασικής κιθάρας και μόνο σε χαμηλής ποιότητας μηχανήματα.
Και για να μην σας κουράζω με την πολλή θεωρία, ιδού και το πρακτικό παράδειγμα: Το ίδιο τραγούδι από βινύλιο και από CD. Κατεβάστε τα από εδώ:
http://rapidshare.com/files/62993514/LP-CD.rar.htmlΊσως θα ξαφνιαστείτε με το τραγούδι, πρόκειται για το γνωστό χασαποσέρβικο "του Καραγκιόζη", σε σχετικά παλιότερη ηχογράφηση του 1968. Γιατί αυτό;
- Ήθελα ένα απλό σχετικά κομμάτι, οπωσδήποτε με ακουστικά όργανα. Π.χ. με μια ηλεκτρική κιθάρα δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος πώς ήταν ο πραγματικός της ήχος, με τα ακουστικά όργανα υπάρχει πάνω-κάτω κάποιο μέτρο σύγκρισης, όλοι ξέρουμε π.χ. πώς περίπου ακούγεται ένα μαντολίνο.
- Ήθελα να έχω ο ίδιος το LP και το CD και να κάνω μόνος μου όλες τις μετατροπές, ώστε να είμαι βέβαιος ότι όλα έγιναν σωστά. Με τραγούδια που βρίσκει κανείς από εδώ και από εκεί, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος.
- Ήθελα το βινύλιο να είναι εγγυημένα άπαιχτο και σε καλή κατάσταση. Ο εν λόγω δίσκος δεν έχει παιχτεί πάνω από 10 φορές.
- Η ηχογράφηση και η μετατροπή έγιναν με εντελώς αξιοπρεπή και αξιόπιστα μηχανήματα, με πολλή προσοχή και μετά από πολλές δοκιμές, ώστε να αποκλειστεί κάθε είδους πρόβλημα.
Ακούστε λοιπόν τις δύο εκδόσεις και παρατηρήστε τα παρακάτω:
- Παρατηρήστε πώς το CD ακούγεται πιο καθαρό, σφιχτό και "συγκεκριμένο", πιο κρυστάλλινο. Τα όργανα ακούγονται πιο καθαρά και ξεχωρίζουν πολύ περισσότερο το ένα από το άλλο.
- Ο ήχος του LP είναι πιο μουντός, άψυχος, "λερωμένος" και μπερδεμένος, τα όργανα δεν ξεχωρίζουν τόσο καλά.
- Παρατηρήστε το γκλιν-γκλιν του τριγώνου (όπως λέμε "τρίγωνα, κάλαντα"). Στο CD ακούγεται καθαρά και ξάστερα, σαν να χτυπάει κάποιος ένα τρίγωνο δίπλα σου, στο LP έχει σχεδόν κατακρεουργηθεί, σαν να παίζει κάτω από κουβέρτα. Είναι σαν τη διαφορά του ΣΣΣΣίγμα με το ΘΘΘΘήτα...
- Παρατηρήστε το μαντολίνο, πόσο πιο καθαρά και φυσικά ακούγεται στο CD.
- Παρατηρήστε την κιθάρα, στο LP δεν ξεχωρίζει σχεδόν καθόλου, ακούγεται σαν ένας άμορφος "βούρκος".
- Παρατηρήστε πώς στο LP ο ήχος βαθμιαία χειροτερεύει, θολώνει, "κουράζεται" και "μουντζουρώνει" όλο και περισσότερο όσο προχωράει το τραγούδι (ειδικά ακούστε τα τελευταία 20 δευτερόλεπτα σε σύγκριση). Ο λόγος είναι ότι όσο η βελόνα προχωράει προς το κέντρο του δίσκου, τα αυλάκια είναι όλο και πιο πυκνογραμμένα, με αποτέλεσμα η ποιότητα να πέφτει κατακόρυφα. Το πρόβλημα μαστίζει γενικά τα τελευταία τραγούδια κάθε πλευράς των LP, το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν προτελευταίο στο LP και ήδη το πρόβλημα είναι ακουστό.
- Το κλου: Όλες αυτές οι διαφορές ακούγονται τόσο εύκολα, ακόμα και μετά τη μετατροπή σε mp3. Και το CD είναι στα 128kbps ενώ το LP στα 160+kbps, κάτι που δείχνει ότι τα ψηλότερα bitrates δεν ακούγονται πάντα και καλύτερα...
Φυσικά, το παραπάνω παράδειγμα δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε και καλά θα είναι σε όλες τις περιπτώσεις έτσι. Οι διαφορές ανάμεσα σε LP και CD ποικίλλουν και είναι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο εμφανείς. Πάντως από την μέχρι τώρα εμπειρία και τις δοκιμές που έχω κάνει (και πιστέψτε με, έχω κάνει πολλές), το παραπάνω παράδειγμα είναι 100% αντιπροσωπευτικό της κατάστασης.
Ψηφοφορία