Άντε πάλι αρχίσαμε την κουβέντα για τον Κουνούπη.
Λοιπόν, ο τύπος είναι άριστος δεξιοτέχνης, γενικά μουσικάρα κι εκτός απ' αυτά, ένας παραπάνω λόγος για πεις ότι πλησιάζει πάρα πολύ το πρότυπο του τέλειου μουσικού, είναι ότι δεν έχει πουλήσει ποτέ του.
Όσο για τον τέλειο μουσικό, για άλλους υπάρχει ο τέλειος μουσικός, για άλλους όχι και αυτό εξαρτάται από το πόσο ανοιχτόμυαλος είναι ο καθένας. Πχ, ο πρώην κιθαρίστας των Rotting Christ (τον Κώστα εννοώ με τη Jackson), είναι κορυφαίος κιθαρίστας και γενικά μουσικάρα για τους φαν όχι μόνο της μέταλ αλλά και γενικά τους φαν του ευρύτερου εκείνου Genre της ηλεκτρικής κιθάρας που παίζει πάνω κάτω σε πεντατονικές και περίπου σε τονική αρμονία (ορίζω έτσι ένα είδος μουσικής που περιλαμβάνει αρκετά Subgenres της ροκ επειδή δε μου κάθεται καλά να το πω κάπως αλλιώς).
Όμως, για τους τζαζοειδή φανς, ο παραπάνω κιθαρίστας, είναι ένα τίποτα αφού δεν έχει μυηθεί στο να παίζει το κάθε μέτρο διαφορετικό, στο να κάνει τη μία μετατροπία πάνω στην άλλη και στο να παίζει συγχορδίες εξηζητημένες με εξηζητημένη αλληλουχία.
Υπάρχουν λοιπόν δύο εκδοχές:
Η μία είναι ότι υπάρχει ο τέλειος μουσικός ο οποίος έχει συγκεκριμένο ακροαστικό κοινό.
Η άλλη είναι ότι δεν υπάρχει ο τέλειος μουσικός αλλά υπάρχουν οι μουσικοί που μας ενθουσιάζουν λιγότερο, οι μουσικοί που μας ενθουσιάζουν περισσότερο, οι μουσικοί που δε μας ενθουσιάζουν καθόλου που και αυτό είναι περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Στην πρώτη εκδοχή ανήκουν κυρίως οι ακροατές και κάποιοι μουσικοί που τους αρέσει αρκετά ένα συγκεκριμένο Genre μουσικής. Στη δεύτερη εκδοχή ανήκουν κατά κύριο λόγο μουσικοί, συνήθως ανοιχτόμυαλοι και κάτι λίγοι ακροατές.
